Tijdens de spectaculaire 4-3 overwinning van Manchester City op Real Madrid openbaarde zich een klassieke strijd: die tussen tactiek en talent.
Carlo Ancelotti is een trainer uit de klassieke Italiaanse school. Van Arrigo Sacchi leerde hij hoe hij een defensieve organisatie moest neerzetten. Zijn eerste ploegen speelden allemaal zoneverdediging in de 4-4-2-formatie waar zijn leermeester bij zweerde.
Dat veranderde toen Ancelotti aangesteld werd bij Juventus. Daar trof hij met Zinedine Zidane een nummer 10 die niet in zijn favoriete systeem paste. ‘Hij veranderde mijn idee over voetbal’,vertelde de succescoach aan Sky Sports. ‘Ik moest me aanpassen om hem in de positie te brengen waarin hij kon uitblinken op het veld.’
Met die instelling bouwde Ancelotti zijn carrière op. Hij zette zijn beste spelers op hun beste posities en verzon daar vervolgens een systeem bij. Zo ontstond bij AC Milan de kerstboom met Rui Costa en Kaka achter Andrey Shevchenko en de dynamische 4-3-3 waarin hij in zijn vorige periode bij Real Madrid de Champions League won. Cristiano Ronaldo kreeg daarin een vrije rol vanaf links die mede mogelijk gemaakt werd door middenveld Ángel Di María die samen met vleugelverdediger Marcelo toch voor dreiging op de flank zorgde. Allemaal geleerd van Zidane: stop de beste spelers niet in een tactische mal.
‘Ik maak dingen zo simpel mogelijk’, benadrukte Ancelotti richting de halve finale tegen Manchester City nog maar eens. ‘Er zijn twee aspecten: aanvallen en verdedigen. Creativiteit en organisatie. Ik denk dat ik spelers vooral verdedigend kan helpen. Aanvallen heeft te maken met talent en dat wil ik niet bezoedelen. Ik kan Karim Benzema niet leren waar hij in de zestien moet staan of Luka Modric hoe hij moet passen.’
Op dat gebied bleek de clash met Manchester City interessant. Want Pep Guardiola doet precies datgene wat volgens Ancelotti niet kan: spelers aanvallend in een mal stoppen. Manchester City voetbalde als in een computerspelletje: voorspelbaar, met iedereen op vaste posities. Terwijl Real Madrid ouderwets vertrouwde op de ingevingen van individuen.
