Roger Schmidt heeft veel onbegrip gewekt door Mohamed Ihattaren tien minuten voor tijd naar de kant te halen. In tegenstelling tot de publieke opinie vond de PSV-trainer zijn spelmaker niet uitblinken tegen Ajax. Tijd voor een blik in het hoofd van Schmidt aan de hand van het door hem geïntroduceerde begrip 'red zone'.
Roger Schmidt lijkt soms van een andere planeet te komen. Zeker na verloren wedstrijden komt de Duitser vaak met verrassende lezingen. De bekeruitschakeling tegen Ajax was daar een nieuw voorbeeld van. Niet voor het eerst stond Mohamed Ihattaren symbool voor dit verschil in visie.
Op het eerste oog was Ihattaren de beste man op het veld bij PSV. Waar zijn ploeggenoten onder druk vaak wild inleverden, toonde de achttienjarige linkspoot zijn technische vaardigheden in kleine ruimtes. Hij dribbelde liefst zes keer een tegenstander voorbij. Niemand op het veld kwam bij die aantallen in de buurt. Ook geen spelers van Ajax. Dat combineerde Ihattaren met defensieve werklust. Hij veroverde zes ballen, meer dan collega-aanvallers Mauro Júnior (5), Eran Zahavi (4) en Donyell Malen (4).
Toch besloot Schmidt om Ihattaren in de 81ste minuut te wisselen. In een fase waarin PSV snakte naar creativiteit om tot kansen te komen. Met Ryan Thomas en jeugdspeler Yorbe Vertessen kwamen er geen spelers het veld in waarvan dat verwacht mag worden. De man met zes succesvolle dribbels eraf halen wanneer dergelijke ingevingen het hardste nodig zijn. Dat lijkt volkomen krankzinnig.
Schmidt zag dat duidelijk anders. Toen ESPN hem vroeg naar Ihattaren kwam hij met een opmerkelijke lezing. 'In mijn opinie was hij niet de beste speler op het veld. Hij was oké, maar volgens mij gaat het uiteindelijk om het stichten van gevaar in het strafschopgebied. Om het winnen van duels in de red zone. Dat verwacht ik van spelers op die positie. Aanvallend waren wij niet in staat om die momenten te vinden. Hij speelde niet slecht, maar het was ook niet geweldig.'
Dat oordeel over het spel van Ihattaren en de introductie van het begrip red zone verklaart veel over het verschil in zienswijze tussen Schmidt en de gemiddelde Nederlandse voetbalfan.
