Andrés Iniesta keek omhoog, kuchte, pufte een keer en lachte daarna naar de persoon achter de camera die hem een vraag stelde. Het was een eenvoudige vraag: ‘Andrés, wat betekent voetbal voor jou?’
Zijn ogen waren gevuld met tranen die hij nauwelijks kon bedwingen en zijn stem was verstikt door de emoties die hij te lang had onderdrukt. Hij worstelde om de woorden uit te spreken die zo veel pijn deden, woorden die hij diep had begraven, weggestopt door simpelweg door te blijven voetballen. Eerst in Japan, later in de Verenigde Arabische Emiraten. Nu was er geen ontsnappen meer aan. Met een diepe zucht haalde hij adem en sprak uiteindelijk de woorden uit die hij vreesde: zijn definitieve afscheid van het voetbal. Zodra die zin zijn lippen verliet, brak er iets in hem. De tranen stroomden over zijn wangen. Het was het einde van de betovering, het einde van een magische carrière.
