Harvey Esajas groeide uit van afwasser tot speler van AC Milan. Een verhaal over dromen en wilskracht. Op zijn 43ste verjaardag wordt een gesprek over zijn bizarre loopbaan opnieuw onder de aandacht gebracht.
‘Hé, heb jij voor AC Milan gespeeld? Wie ben jij dan?’ Een groepje brugklassers kijkt vragend naar Harvey Esajas, die op verzoek van de fotograaf met een Milan-shirt poseert op het complex van zijn club ASV Arsenal. ‘Ik ben Harvey Esajas, jongen. Google me maar.’
Wantrouwend pakken de brugpiepers hun telefoons erbij. ‘Oh, maar zes minuten in het eerste elftal van Milan. En je hebt bij Real Madrid B gespeeld. Dat is niet eens het echte Real Madrid.’
Esajas buldert van het lachen en roept de brutaalste van het gezelschap tot de orde. ‘Dat is toch jouw droom, pik? Een wedstrijd spelen voor AC Milan? Ik heb het geflikt, hoor. Die droom van jou, die heb ik allang geleefd. Denk daar maar eens over na. En toon een beetje respect.’
Een zoekopdracht op internet naar Esajas levert tientallen vergelijkbare resultaten op: circus-medewerker in San Siro, Milan haalt afwasser, man van 130 kilo wordt weer prof. Het maakt Esajas tot de ultieme cultvoetballer, een dankbaar onderwerp voor een luchtig artikel. Maar achter de Amsterdammer gaat ook een heel ander verhaal schuil. Halverwege het interview vertelt hij tussen neus en lippen door dat inmiddels veertien van zijn jeugdvrienden zijn vermoord. Dat het dus eigenlijk al bijzonder is dat hij überhaupt nog bestaat, laat staan voor Milan gespeeld heeft.
‘Al die vrienden van mij die vermoord zijn... Wat maakt mij het dan uit dat ze mij ober noemen?’
‘Mensen noemen mij ober, bordenwasser en circusmedewerker. Het maakt mij niets uit. Ik heb zo veel dingen gedaan, zo veel dingen meegemaakt. Ik schrik nergens meer van. Al die vrienden van mij die vermoord zijn... Wat maakt mij het dan uit dat ze mij ober noemen? Ik ben op het rechte pad gebleven, dus noem me lekker ober. Ik heb geleefd en overleefd. Én ik heb voor AC Milan gespeeld. Dat kan niet iedereen zeggen. Dus noem me de man van het circus. Je kunt me toch niet breken.’
Veel anekdotes van Esajas gaan gepaard met lachbuien. Hij vertelt dan vol energie en bravoure over zijn leven binnen en buiten het voetbal. Soms valt hij even stil, wordt zijn blik dof en stem zacht. Bijvoorbeeld als het over de jaren gaat die ervoor zorgden dat hij niet de carrière kreeg die hij had kunnen hebben.
‘In de jeugd bij Ajax was ik het beste spelertje, maar ik had geen papa en mama die mij overal naartoe brachten. Veel ploeggenootjes van me werden gepamperd, maar naar mij keek niemand om. Ik kon alleen op de club komen als ik zwart-reed met de tram. Ik had geen begeleiding en ik ging om met de verkeerde mensen. Dat zeiden ze toen al tegen me, maar ik was jong. Ik had geen idee. Pas later besefte ik dat ze gelijk hadden.’
Telefoontje
Esajas breekt niet door bij Ajax, maar doet dat bij Feyenoord wel. Acht duels (én een doelpunt tegen Ajax) later vertrekt hij alweer uit Rotterdam. Via FC Groningen, SC Cambuur en FC Dordrecht belandt hij in 1999 in Spanje. Na korte avonturen bij CD Mostoles, Real Madrid Castilla en Zamora CF besluit hij in 2001 maar gewoon te gaan werken. In het circus, als gids en in een restaurant. Als hij drie jaar later wil beginnen aan een officiële opleiding tot reisagent, gaat zijn telefoon. Het is een telefoontje dat zijn leven op zijn kop zal doen staan. Alleen weet hij dat dan nog niet.