Mierlo zal Diego nooit vergeten

Donderdagmiddag in Mierlo. Door de lobby van hotel Carlton De Brug dolen gedeprimeerde voetbalfans. Ze zijn jong en oud, man en vrouw, met shirts van PSV, Barcelona en het Argentijnse nationale elftal om het lijf of in de hand. Ze lopen allemaal hoofdschuddend rond. Af en toe vloekt er eentje. Ze behoorden tot de honderd mensen die door Energiedirect uit duizenden aanmelders waren geselecteerd voor een Meet en Greet met Diego Maradona. ‘Schud de hand van God’, luidde de lokroep van de hoofdsponsor van PSV. Het was één van de vele commerciële activiteiten rondom Maradona tijdens diens verblijf van bijna drie weken in Mierlo, waar hij neerstreek om te trainen met zijn nieuwe werkgever Al-Fujairah SC, een tweededivisionist uit de Verenigde Arabische Emiraten. De eerste Brabantse dagen van de voormalig Wereldvoetballer van het Jaar verliepen relatief rustig. Op zondag 6 augustus waren vijf toeschouwers getuige van de eerste training. Na afloop nam Maradona de tijd om met ze op de foto te gaan. De Argentijn deed inkopen bij de plaatselijke HEMA. Hij kocht een pyjama en probeerde vergeefs af te rekenen met een biljet van vijfhonderd euro.

Daarna was het gauw gedaan met de rust. Van heinde en verre kwamen Diego-devoten op bedevaart in Mierlo. Het chagrijn van Maradona nam toe. Er werden dranghekken voor het hotel geplaatst. Publiek was niet langer welkom bij de trainingen. Eline Verbeek, de Kersenkoningin van Mierlo, kwam naar het hotel voor een ontmoeting met de voetbalkoning van Buenos Aires. Maradona prefereerde een middagdutje. Een andere dag was de 56-jarige Argentijn van mening dat zijn haar wat aan de lange kant was. Zijn management ging op zoek naar de beste kapper van het land, vond Hakan Alacali in Enschede en liet hem de autorit van 2,5 uur maken. Eenmaal in Mierlo moest de drukbezette coiffeur urenlang wachten in de hotellobby, want Maradona was te druk met bier drinken. Aan het einde van de avond zag de trainer van Al-Fujairah toch maar helemaal af van een knipbeurt. Een idool armer reed Alacali terug naar Enschede. Journalisten hadden ook een kwaaie aan Pluisje. Hij schoot ze in Mierlo niet traditiegetrouw van het erf, maar mocht er wel van tijd tot tijd graag eentje afsnauwen of aan de kant duwen. Voor de verslaggeefster van huis-aan-huis-blad De MooiGeldropMierloKrant ruimde de wereldster dan ineens weer wél alle tijd in voor een praatje en een foto.

Ook het bedrijfsleven rukte uit. Maradona draafde op in een bierreclame, liet zich door een keukenboer inhuren voor een clinic en stelde zijn hand van God dus ter beschikking aan een energiebedrijf. Diego als clowntje, zijn standaardrol sinds zijn fenomenale voetballoopbaan. Een nukkig clowntje, dat wel. De Meet en Greet loopt uit in een sof. Maradona komt een uur te laat en houdt het na een paar minuten alweer voor gezien. Het bevalt de Argentijn niet dat iedereen één-voor-één met hem op de foto wil en klaagt over rugpijn. Hij stopt na prijswinnaar veertien. Je zou het met wat goede wil een piepklein eerbetoon aan Johan Cruijff kunnen noemen. De Argentijn vertrekt naar zijn eigen suite en laat 86 mensen hevig teleurgesteld achter. Sommigen blijven urenlang door de lobby dwalen. En zowaar, rond een uur of drie komt Maradona naar beneden. Het is Hugo Maradona, het negen jaar jongere broertje van. Ook hij was profvoetballer. Toerend op zijn achternaam, meestal gauw weer uitgezwaaid zodra duidelijk was dat niet iedereen in zijn familie gezegend was met een bovenmenselijk talent. Broertje Maradona versleet clubs in Argentinië, Italië, Spanje, Oostenrijk en Japan. Begin deze week zette hij voor het eerst voet op Nederlandse bodem. ‘Ik wilde de nieuwe ploeg van Diego wel eens zien’, verklaart hij zijn aanwezigheid in gebroken Engels.

Zo vroeg op de middag produceert hij al een imposante alcoholkegel. Hugo is een vriendelijk kereltje met kraalogen. Wat kleiner, krommer en ronder dan zijn broer. Maar de gelijkenis is onmiskenbaar. Zozeer, dat de één na de ander hem in Mierlo zenuwachtig aanspreekt. ‘M-m-mister Maradona?’ Nu staat weer een compleet Brabants gezin voor zijn neusje te drentelen, voetbalshirts en stiften in de aanslag. ‘Brother’, zegt Hugo, een flauwe zucht slakend. Daarna wordt hij nog even grondig geïnspecteerd. ‘Het is de broer’, concludeert de vader. Het besef leidt tot een kort moment van teleurstelling, daarna besluiten de Brabanders het er maar mee te doen. Ze bieden Hugo hun shirtjes aan en vragen of ze met de andere Maradona mogen poseren. ‘No problem’, zegt de Argentijn. ‘Ik ben eraan gewend’, zegt hij even later bij een kop koffie. ‘Het is mijn lot. Ik klaag niet, want ik ben trots op wie ik ben. En trots op mijn broer. Maar het is voor mij niet altijd even gemakkelijk geweest. Mensen vergelijken altijd. Maar alles went. Diego en ik zijn heel goed met elkaar, anders was ik hier nu ook niet geweest. Ik was met mijn vrouw op vakantie in Hollywood, toen ik hoorde dat hij naar Nederland ging om te trainen. “Kom”, zei ik. “Gaan we hem opzoeken.” Vier dagen geleden zijn we aangekomen. Het is goed hier. Lekker rustig. Diego heeft het ook naar zijn zin. Hij is tevreden over het hotel en het veld. Hij kan hier goed werken met zijn spelers.’ In zijn ooghoek ziet Hugo een puber in een shirt van Barcelona. De jongen staat hem met grote ogen aan te kijken. ‘D-d-diego?’, vraagt hij. Hugo perst er een flauwe glimlach uit. ‘Brother.’ Hij richt zich al op om te poseren.

En zo is Nederland de afgelopen drie weken een stortvloed Maradona-foto’s en handtekeningen rijker geworden. Al dan niet van de echte. Maar het sprookje van Mierlo zorgde ook voor talloze herinneringen en verhalen die nog tot in lengte van jaren op verjaardagen zullen worden doorverteld. Een greep.