In Balverliefd elke week aandacht voor de gang van zaken achter de voetbalschermen en opvallende gebeurtenissen langs de lijn. Deze week over Jim Kuipers, het hyperambitieuze footgolffenomeen uit Hoofddorp.
Lunchtijd in de Houten Vier, clubhuis van de Amsterdamse golfbaan De Hoge Dijk. Zou Youp van ’t Hek op deze woensdagmiddag binnenvallen, dan haalde hij uit een paar vluchtige blikken genoeg inspiratie voor op z’n minst een halve show. Er zijn rode broeken, omgeknoopte sjaaltjes en truitjes, parelsnoeren, koperkleurige gezichten, bellen wijn, sandwiches met zalm en hete aardappels. Maar er is ook een jongeman met een korte broek, een trainingsvest, een flesje cola en een voetbal. Dat is Jim Kuipers, op het eerste oog verdwaald in deze biotoop. Andere lieden in het etablissement bekijken hem onderzoekend of fronsen hun wenkbrauwen. Dat is de 26-jarige Hoofddorper wel gewend. Als hij zijn bal over de green hengst, moet je de golfers van de oude stempel zien kijken. Maar er is weinig wat ze er nog tegen kunnen beginnen: een potje footgolf is onderdeel van menig familiedag, vriendenweekeind, teamuitstapje en bedrijfsfeest. Het spel werd in Nederland geïntroduceerd door de reclamejongens Michael Jansen en Bas Korsten, maar de ware geestelijk vader is de broer van laatstgenoemde. Willem Korsten had als middenvelder van Tottenham Hotspur een geliefd tijdverdrijf na de trainingen: met ploeggenoten probeerde hij de bal in zo weinig mogelijk trappen van het trainingsveld in de kleedkamer te schieten. Dat spelletje zou een jaar of tien later, in 2009, leiden tot een eerste NK footgolf. De man met de mooiste trap van het land won. Na Theo Janssen heeft geen prof zich nog Nederlands titelhouder mogen noemen. Tot nu toe was één speler twee keer de beste van het land. Hij werd ook al eens Europees kampioen en mikt nu op de wereldtitel: Jim Kuipers. Voor hem is footgolf een obsessie geworden.
Eerder was Jim een matig getalenteerde linksbuiten bij SV Hoofddorp. Hij moest het hebben van zijn traptechniek. In de jeugd fungeerde hij jarenlang als aangever voor Paul Gladon, huidig spits van Heracles Almelo. Maar Jim was zo snel als een schildpad met tegenwind en raakte geregeld verstrikt in zijn eigen acties. Als hij zijn mannetje voorbij was, wilde hij tot afgrijzen van trainers en ploeggenoten nog weleens omkeren en de rechtsback opnieuw uitdagen. Jim zag al snel in dat hij een bestaan als voetballer kon vergeten. Maar wat moest hij dan met zijn leven?