In Balverliefd elke week aandacht voor de gang van zaken achter de schermen van het voetbal en opvallende gebeurtenissen aan de rand van het veld. Deze week over Sjaak Polak, de trotse trainer van de ADO Vrouwen.
‘Ja-ha, ik snap wel dat jij die foto graag wilt maken’, knipoogt Sjaak Polak naar de VI-fotograaf, die net heeft gevraagd of hij een portret mag van maken van de trainer tussen zijn ADO Vrouwen. ‘Het zijn mooie dames natuurlijk!’ Daarna, ernstig: ‘Maar dat wil ik toch echt eerst even met ze overleggen. Dat is ook een stukje privacy. Dit zijn vrouwen. Daar moet je zuinig op zijn.’
Als speler was Jacques Mozes Polak al een geval apart. Een profvoetballer vermomd als stripfiguur, of omgekeerd. Bij onder meer Excelsior, FC Twente, ADO, Sparta, SC Veendam en RBC Roosendaal kon je hem onvermoeibaar zien ploegen over de linkerflank. Subtiliteit was nooit zijn grootste gave: hij wilde nog weleens een tegenstander overhoop schoppen of – zijn handelsmerk – vanuit de gekste hoeken en standen aanleggen voor een daverende knal met zijn linkerbeen. Doorgaans spatte zo’n overoptimistische poging uiteen op de reclameborden, maar zo nu en dan zeilde er ook een bal in de bovenhoek.
Met zijn spectaculaire pegels groeide de linksback uit tot een geliefde speler bij het publiek. Maar zijn populariteit was vooral gestoeld op zijn interviews, steevast stukjes totaaltheater vol humor en dramatiek. Na wedstrijden kon Polak over een tegendoelpunt spreken alsof hij net zijn huis had zien afbranden. Of, op de zeldzame dagen dat het lot hem en zijn ploeggenoten eens gunstig gezind was, het voetbal van pakweg Veendam vergelijken met het ‘tikkie-takkie’ van Barcelona. De Hagenees bewandelde nooit de gangbare paden. Maar dat hij nu, op zijn 43ste, bij ADO zou terugkeren als trainer van het hoogste damesteam; nee, dat had ook Sjaak Polak zelf beslist niet zien aankomen.
Geintje
Ergens in het voorjaar werd hij gebeld door zaakwaarnemer Angela Verdoes, de Rob Jansen van het vrouwenvoetbal. ‘Ze vroeg of ik het zag zitten om trainer van ADO te worden’, vertelt Polak, zijn gezicht vermoedelijk even verbaasd als op het moment dat hij het bewuste telefoontje kreeg. ‘Ik zei: Maar Fons Groenendijk zit daar toch? “Ja, maar het gaat om de ADO Vróúwen”, antwoordde Angela.’ Een klein half jaar later kijkt Polak de verslaggever een paar tellen ongelovig aan. ‘Ik zei: Dit is een geintje. Was het niet volgens haar. Ze zochten echt een trainer bij de ADO Vrouwen, en Angela dacht dat ik perfect zou passen. Er werd een gesprek gepland tussen mij en de club. Ik wist vooraf nog niet zeker of het serieus was, maar na die eerste afspraak was ik meteen enthousiast. Het klonk mooi allemaal. Goeie staf, mooie accommodatie, spelen en trainen in het stadion van ADO... En laten we wel wezen: dat vrouwenvoetbal zit natuurlijk geweldig in de lift. Ik volg het al jaren. Ook de buitenlandse competities. Echt waar, ik ben een voetballiefhebber. Twee jaar geleden, tijdens het EK in Nederland, zat ik voor de tv al mee te leven met onze meiden. Ik heb nooit een probleem gehad met vrouwenvoetbal, nooit! Iedereen zegt: Ja, het tempo-zus en Wat is dat nou-zo, maar dat vind ik machogedrag. Die vrouwen zijn gewoon heel lekker bezig. En ik mag daar nou een bijdrage aan leveren. Ik vecht me al jaren kapot om op een bepaald niveau te komen en ben heel blij met de kans die ik hier heb gekregen.’