In de serie Nabestaanden gaat VI op zoek naar de restanten van verdwenen profclubs. In het vijfde deel SVV, dat de laatste tastbare herinnering aan zijn verleden bijna kwijt is.
Op het nippertje werd onlangs een kleine ramp voorkomen. De aannemer die Sportpark Harga met de grond gelijk maakt was al bijna begonnen met het neerhalen van de tribune. Dat er binnenkort een afscheidsevenement (Hargabal) gepland staat voor de thuishaven waarop SVV honderden profwedstrijden speelde was hem even ontgaan.
Met sentiment moet je bij een sloper niet aankomen. Die ziet in Harga niets meer dan een vieze oude bende. Maar de manshoge brandnetels die op sommige plaatsen dwars door de staantribunes groeien vertellen stuk voor stuk een verhaal. Over wat is geweest, over wat had kunnen zijn en wat nooit meer zal komen. Het verval symboliseert de definitieve voltooiing van een levenscyclus.
Rotterdam is anno 2017 met drie verenigingen de stad met de hoogste profclubdichtheid van ons land. Het is echter slechts de helft van wat de stadsregio ooit te bieden had. Behalve Excelsior, Feyenoord en Sparta herbergde de Maasstad ook nog Xerxes. Dan was er Fortuna uit Vlaardingen en leverde Schiedam met HermesDVS en SVV ook nog twee verenigingen aan het betaalde voetbal. Zeven profclubs binnen een straal van hooguit twintig kilometer. En dan tellen we de verenigingen uit het iets verderop gelegen Dordrecht nog niet eens mee.
Met zoveel vissen in zo’n kleine vijver is het niet gek dat veel verenigingen uiteindelijk naar adem hapten. Van de verdwenen Rijnmondprofclubs hield SVV het verreweg het langste vol (tot 1991), hoewel vanuit de bond opgelegde verplichtingen als cao-lonen, een lichtinstallatie en een vak voor uitsupporters de club telkens fataal leken te worden. SVV hobbelde van redding naar redding. Totdat het in de jaren negentig zelfs kapotging aan de allerlaatste hulpactie. Maar over dat ironische gegeven later meer.
Landskampioen
Om een indruk te geven van hoe groot SVV ooit was gaan we terug naar 1949. Toen kwamen in De Kuip liefst 69.000 fans af op de kampioenswedstrijd van de Schiedammers tegen het Heerenveen van Abe Lenstra. Het is tot de dag van vandaag het hoogste toeschouwersaantal ooit bij een voetbalwedstrijd in Nederland. SVV triomfeerde en na het behalen van het landskampioenschap klonk het Hand in Hand Kameraden. Ja, dat leest u goed. Dit lied klonk al bij wedstrijden van SVV voordat dit werd geadopteerd door supporters van Feyenoord. Al houden SVV’ers van de oude stempel het op diefstal. Het jubileumboek van SVV verkiest een middenweg, vilein wijzend op de festiviteiten na de titel van 1949: ‘Kennelijk is de echo van dat beroemde lied in De Kuip nooit verstomd.’
Hand in Hand als Kameraden
Hand in Hand, komt allen mee,
Nu Geen Woorden, maar Daden
Leve SVV!
De kampioenen van 1949 kregen een fiets cadeau. Het kwam SVV op commentaar van de voetbalbond te staan. Want zo’n grote beloning voor een landstitel, dat paste toch eigenlijk niet. Het waren andere tijden, mooie tijden. Maar de club die halverwege de vorige eeuw de beste van Nederland was, speelt zijn wedstrijden tegenwoordig op het achtste niveau, in de Derde Klasse.
Een leek zou het een schande kunnen noemen, maar het is feitelijk al een opsteker dat SVV überhaupt (weer) bestaat. Want de voetbaltrots van Schiedam was niet zolang geleden bijna volledig van de aardbodem gefuseerd.
Dat gebeurde in twee stappen. De eerste is algemeen bekend. SVV bungelt in de jaren tachtig al tijden aan het randje van de afgrond en lijkt in 1988 reddeloos verloren, maar de Rotterdamse autohandelaar John van Dijk houdt de club in leven. Uiteindelijk wordt SVV daarmee kapotgered. Want Van Dijk pompt dermate veel geld in de eerstedivisionist dat er promotie naar de Eredivisie volgt. Harga is niet geschikt voor Eredivisie-voetbal en dus wordt uitgeweken naar De Kuip.
In het stadion waar SVV veertig jaar eerder voor de grootste mensenmassa die ooit op een Nederlandse voetbalwedstrijd afkwam kampioen werd, speelt het in het seizoen 1990/91 soms voor maar 1.500 man. Omdat SVV zich desondanks handhaaft en nog steeds niet terug kan keren naar Schiedam is een fusie naast een faillissement de enige uitweg. Nadat gesprekken met Sparta en Feyenoord afketsen verhuist SVV naar de Dordtse Krommedijk. Na een seizoen als SVV/Dordrecht ’90 wordt de Schiedamse helft opgeslokt.
De SVV-herinneringen van Leen Warnaar (69)
‘Ik heb van mijn tiende tot mijn 37ste voor SVV gespeeld, minus vijf jaren bij FC Eindhoven. Toen ik stopte gaf SVV me een paard als afscheidscadeau, schitterend was dat. In 1969 ben ik met SVV naar de Eredivisie gepromoveerd en ik vind het nog steeds jammer dat de club toen niet heeft doorgepakt. Al het geld bleef op de bank staan en we zijn daardoor direct gedegradeerd. Als we toen wat hadden gedaan, had het echt iets kunnen worden bij SVV. Ik kon aardig voetballen, dat zeiden de mensen tenminste. Je zou zeggen dat de herinneringen aan die tijd inmiddels wel verdwenen zouden zijn, maar de laatste tijd gebeurt het me steeds vaker dat mensen me aanschieten. Laatst was ik met mijn kleinzoon boodschappen aan het doen. Hij wilde na afloop graag op zo’n paard zitten dat buiten de winkel stond, maar ik had geen contant geld bij me. Toen kwam er een mannetje van ik denk wel tachtig jaar naar me toe. Die geeft vijftig cent aan mijn kleinzoon en zei: “Meneer Warnaar, ik heb vroeger zó van u genoten. Dit heb ik wel voor uw kleinzoon over.” Nadat ik stopte ben ik bij SVV de jeugd gaan trainen, maar toen John van Dijk kwam ben ik weggegaan. Toen werd er helemaal niet meer omgekeken naar de jeugd. Er waren ook altijd dingen met Van Dijk aan de hand. In de tijd dat hij hier was, liepen er tien man van de geheime politie rond bij SVV. Hij is overal mee weggekomen. Maar vanaf het moment dat hij is gekomen, bestond voor mij SVV niet meer. Ik ben later wat gaan doen voor een radiostation in Schiedam. Als ik dan een wedstrijd van SVVSMC moest verslaan zei ik alleen dingen als ‘SVV is in de aanval, SVV heeft de bal.’ Daar werd ik weleens op aangesproken, maar ik kreeg dat SMC gewoon niet uit mijn mond. Harga is al jaren helemaal verpauperd. Daar kan de club niet veel aan doen, dat is iets van de gemeente. Als wij belden om te zeggen dat er een lamp stuk was zeiden ze: die vervangen we wel als er nog een paar stuk zijn. Zo is dat altijd gegaan met het voetbal in Schiedam.’SVV leeft echter voort als amateurvereniging. Maar het abrupte verdwijnen van de profclub zorgt ervoor dat het momentum rondom de amateurtak razendsnel wegvloeit en zo zit er ook voor dit SVV niets anders op dan fuseren. Het gaat in 1997 samen met SMC, dat zelf ook weer een fusieclub is. En zo is het na 93 jaar gedaan met SVV en het iconische rood-groene shirt. Hoewel met John de Wolf als trainer de Hoofdklasse wordt bereikt door SVVSMC, lijkt ook deze samensmeltingsvereniging tot mislukken gedoemd.
De SVV-herinneringen van Harry van Kapel (57)
‘Ik ben pas achteraf gaan beseffen dat mijn tijd bij SVV bijzonder is geweest. Zo’n gezellige familiaire club in het betaalde voetbal, dat is uniek. Er zit zelfs een elftalfoto in mijn plakboek waarop zestien van de 21 spelers uit Schiedam komen. In de jeugdelftallen speelde ik samen met zoons van de mannen die in 1949 landskampioen waren geworden. SVV was ons tweede thuis, je kwam eerder op de club en je bleef langer hangen. Uiteindelijk heb ik bijna tien jaar in het eerste elftal gespeeld. Het kwam voor dat je na het ontvangen van je loonzakje in een keer door moest naar de bar om je rekening te betalen. De club hobbelde natuurlijk wel van redding naar redding. Na vette jaren waren er ook altijd weer magere jaren. Er was eind jaren tachtig sprake van dat we een nieuw stadion zouden krijgen. Als dat was gelukt, hadden we een kans gehad om als club voort te bestaan. Maar de gemeente werkte niet mee, dat deden ze nooit. Toen kwam John van Dijk en die liet SVV uiteindelijk in De Kuip voetballen. Dat was voor mij al het moment waarop de club kapot is gegaan. Toen SVV alleen nog als amateurclub bestond ben ik wel blijven komen. Mijn zoons speelden er, ik ben er trainer geweest en ik speelde nog een tijdje in het derde. Na de fusie met SMC was ons shirt oranje, maar kwam ik op de training soms demonstratief in mijn oude rood-groene SVV-shirtje. Het deed me gewoon wat, dat die kleuren verdwenen waren. Gelukkig is dat een paar jaar geleden hersteld. Dat Harga verdwijnt vind ik wel erg. Het is een tastbare herinnering aan een bijzondere periode.’Al na tien jaar staat de club het water aan de lippen, maar de club overleeft en doet vervolgens in 2011 recht aan de geschiedenis van haar beroemdste helft: het hernoemt zich tot SVV en de kleuren rood en groen keren terug in Schiedam. Ook daarna is het nog een paar keer spannend op Sportpark Harga, maar sponsoren Perry van der Ree en Patrick Gunneweg behouden het roemruchte SVV voor het Nederlandse voetbal.
Afgelopen seizoen promoveerde SVV naar de Derde Klasse. Er zijn ambities om hoger te spelen, maar daar zijn ze voorzichtig mee in Schiedam. Dat SVV überhaupt weer zelfstandig bestaat en binnenkort een laatste saluut kan brengen aan Harga – decennialang de enige stabiele factor in een bijna stukgefuseerde vereniging – is voor nu pure winst.
De SVV-herinneringen van John Munnik (58)
‘Ik kwam op mijn achtste bij SVV terecht. Toen speelden we als kleintjes woensdagmiddagvoetbal. Van huis uit kreeg ik altijd 65 cent mee. Dan kon ik na afloop een Exota en een rode koek kopen, dat vergeet ik nooit meer. Ik ging de ene week kijken bij Sparta, de andere bij SVV. Maar SVV was mijn club. We voetbalden tot we door de trainers naar huis werden gestuurd. Ik heb in geweldige jeugdploegen gespeeld waarmee we van Feyenoord wonnen. Die haalden hun spelers uit het hele land, bij ons speelden alleen jongens die binnen een straal van drie kilometer rond Harga woonden. SVV was puur Schiedam. Ik kwam in 1978/79 bij de eerste selectie, maar door twee dubbele beenbreuken was het voor mij als betaald voetballer al snel einde verhaal. Voor mij is SVV ook naar de klote gegaan op het moment van John van Dijk hier binnenkwam. Maar aan de andere kant: als hij niet was gekomen, waren we toen al verdwenen. Het is jammer hoe het gelopen is. Kijk naar Excelsior. Die speelden altijd op hetzelfde niveau als wij en hebben het door de jaren heen ook heel moeilijk gehad, maar die spelen nu wel leuk in de Eredivisie. Zij hebben het wél voor elkaar gekregen. Het is een dun lijntje. Na de fusie tot SVVSMC kwam ik niet meer. Ik ga toch niet kijken naar een SVV dat in oranje speelt? Gelukkig is dat tegenwoordig niet meer zo, maar om eerlijk te zijn: voor mij is het echte SVV-gevoel al heel lang geleden verdwenen.’
