In Balverliefd elke week aandacht voor de gang van zaken achter de schermen van het voetbal en opvallende gebeurtenissen aan de rand van het veld. Deze week over een emotionele voetbalslag in de hoofdstad van Duitsland.
Het is het lot van elke metropool; vroeg of laat gevangen te worden in één of meer zinnetjes waaraan het onmogelijk ontsnappen is. Berlijn is geen uitzondering. Van de vele clichécitaten die erover rondgepompt blijven worden, is die van Jack Lang toch wel één van de treffendste: ‘Parijs is altijd Parijs, maar Berlijn is nooit Berlijn’, sprak de Franse cultuurminister ooit over de Duitse hoofdstad. Geen stad die zo snel verandert.
Het geldt zeker voor het deel dat in het verleden tot de DDR behoorde. De opgekalefaterde Plattenbau-monsterflats uit die tijd zijn nu magneten voor yuppen en jonge gezinnen, straatkunst heeft veel muren van grauwheid ontdaan en waar vroeger de racekartonnetjes uit de Trabant-fabriek door de straten hobbelden, zoemen nu elektrische deelsteps voorbij. Alles vernieuwt, en toch ook niet. Symbolen van vroeger hebben een nieuwe betekenis gekregen. Vlak bij de Alexanderplatz vergapen millennials zich aan een etalage met stoelen en bankstellen in typische DDR-stijl. Het zijn gewilde designmeubelen. De flesjes Vita-Cola, ooit het socialistische antwoord op Coca-Cola en Pepsi, doet het nu goed in trendy tentjes. Ze worden meestal ook nog heel oldschool met contanten afgerekend. Met nostalgie heeft dat niets te maken. Veel Berlijners, zeker diegenen met wortels in voormalig Oost-Duitsland, willen simpelweg niks weten van pinbetalingen. Ook blijven ze liever weg van WhatsApp, Facebook, Twitter en andere sociale media. Wie Stasi-praktijken van nabij heeft meegemaakt, is zuinig op zijn privacy.
Emoties
De geschiedenis van Berlijn zal dezer dagen tot ver buiten Duitsland breed worden uitgemeten. Zeker komende zaterdag, als het op de kop af dertig jaar geleden is dat de woordvoerder van de communistische partij Günter Schabowski zich in Oost-Berlijn door een persconferentie heen rommelde en zo de val van De Muur inluidde. Eén week voor dat jubileum was een deel van de Duitse hoofdstad in de ban van een ander historisch feit. Onvergelijkbaar qua importantie, maar toch ook een gebeurtenis die veel emoties teweegbracht. In elk geval bij de voetballiefhebbers in Berlijn. Voor het eerst kwam het tot een Bundesliga-treffen tussen Union Berlin en Hertha BSC. Clubs die zich tot dertig jaar geleden in een andere wereld bevonden, gescheiden door de stadsmuur. Aan de Westzijde moest de wat statige Alte Dame Hertha, uit 1892, zien te concurreren met alle andere verlokkingen van de vrije wereld. De club dong in de jaren zeventig nog een paar seizoenen mee naar de landstitel, maar kwam daarna zoals bijna heel Berlijn in geldnood. Hertha kwam vervolgens weer bovendrijven, maar bleef zoekende. Het gigantische Olympiastadion als thuisbasis, zelden volledig gevuld, droeg bij aan een wat kil imago.