Het waren de jaren dat er bij het Nederlands elftal nog weleens wat spaak liep. Tijdens het WK van 1994 werd het vliegtuig van Oranje getroffen door een bommelding. VI werd mee ontruimd en reconstrueert: 25 jaar na De Bom.
En toen moest mevrouw Michels naar het toilet. Serieus naar het toilet. Het probleem was dat haar probleem onderdeel was van een veel groter probleem. De grande dame, een dikke zestiger inmiddels en echtgenote van Rinus Michels, bevond zich in de uitgestrekte leegheid van een vliegveld. Midden op een startbaan, waar niets was, alleen een ontruimd vliegtuig dat niet mocht worden betreden en een uitgerukte brandweerwagen.
Wat was er aan de hand? Veel, zo bleek al snel. Het Nederlands elftal was het slachtoffer van een bommelding. Het was woensdag 6 juli 1994, het WK was in volle gang, Oranje wilde op weg van Orlando naar Dallas om daar de kwartfinale tegen Brazilië te spelen. En een Oranje dat deelneemt aan een WK is in de Hollandse eigenwaan ook direct een favoriet op datzelfde WK. Maar uitgerekend vlak voor het vertrek naar Dallas had een van de inzittenden van het Oranje-vliegtuig monter opgemerkt dat er een bom aan boord was. Een atoombom nog wel.
De gevolgen waren desastreus. We kregen de hele Yankee-neurose over ons heen. Het vliegtuig werd ontruimd, het Oranje-gezelschap – ruim 150 man aan spelers, staf, begeleiding en gevolg – werd op de startbaan geparkeerd, uit alle hoeken en gaten kwamen sirenes en zwaailichten. De lucht boven Orlando International Airport zinderde van de hitte en van de vraag-tekens. Hoelang zou dit ongemak duren? Wat voor invloed zou dit hebben op de voorbereiding op de kraker tegen Brazilië? Zouden we Dallas überhaupt nog halen? What the fuck was hier allemaal gaande eigenlijk?