De diehard supporters en hun ADO-mobiel

Vaak knalt onderweg een hardstyle versie van Oh, Oh Den Haag uit de speakers en krijgen ze op de weg uiteenlopende reacties. Soms een duim omhoog, de andere keer een middelvinger. VI stapte in bij de opvallende supporters en maakte een rondje langs enkele iconische voetbalplekken in Den Haag.

Kunstgras

Op een dinsdagmiddag staat een Dacia voor een rij flats in Delft. De auto is compleet groen-geel geverfd, op motorkap prijkt het logo van ADO Den Haag en aan de achterkant hangt een papiertje met Bus 6, alsof ze officieel lid zijn van de ADO-karavaan die normaal richting wedstrijden rijdt. Ook de complete binnenkant is onder handen genomen. Op het dashboard ligt kunstgras en ook het plafond hangt vol met groene kunstpollen. Het gehele dak zit vol met lampjes, waardoor de binnenkant kan worden omgetoverd in een groen-gele discotheek.

Voor de auto staan drie van de zeven supporters die iedere vrijdag in deze bolide stappen, om hun club door het hele land aan te moedigen. Eén daarvan is Giovanni, een 23-jarige die naar eigen zeggen ‘helaas’ in Delft is geboren, maar verder in alles Den Haag uitstraalt. Hij heeft een klassieke Haagse mat in zijn nek, draagt een trainingspak van de club en heeft groen-gele schoenen om zijn voeten. Zijn vriendin Charlene gaat ook altijd mee naar uitwedstrijden en staat nu ook bij het voertuig.

Ondertussen is de derde supporter, Jeffrey, druk bezig om met tiewraps de velg van de linkervoorband te verstevigen. Hij is een fitnessfanaat, met een oorbelletje en heeft een tatoeage van zijn eigen voornaam op zijn onderarm én een ooievaar op zijn rug. Ze krijgen veel positieve reacties op de auto, maar heel af en toe wil iemand het voertuig een trap verkopen. ‘We verzamelen altijd hier in Delft, omdat het voor iedereen het meest centraal is’, zegt Giovanni, terwijl hij een hijs van zijn peuk neemt. ‘De een komt uit Rotterdam, de ander weer uit Bergschenhoek en Jeffrey uit Zoetermeer. Het is hier ook wat veiliger, want het lijkt me niet slim om dit ding in Rotterdam neer te zetten.’ Het drietal laat een deuk aan de achterkant van de auto zien. ‘We hadden hem een keer bij iemand in Spijkenisse staan, dat doen we geen tweede keer.’

Middelvingertje

Jeffrey, gehuld in een ADO-trainingsjack, is inmiddels overeindgekomen. Hij heeft al ruim vijftien jaar een seizoenkaart bij zijn grote voetballiefde en ontmoette de andere leden van hun clubje op de tribunes in Den Haag. ‘Op een gegeven moment gingen we ook vaak samen naar festivals en uitwedstrijden. Dan kun je kiezen voor een buscombi, maar dat is altijd zo’n gedoe, joh. Vroeg verzamelen, strenge instapprocedures, je wordt gefouilleerd en je kunt geen drankje meenemen onderweg.’

De supporters gingen veel liever met een autocombi naar uitwedstrijden en besloten daarom met z’n zevenen een oude Dacia op de kop te tikken. De kofferbak werd omgetoverd tot een ruimte met twee extra zitplaatsen, een bevriende schilder gaf de auto een Haags kleurtje en een andere bekende monteerde het kunstgras aan het dak. Giovanni ging zelf aan de slag met de lichtjes. ‘Ik ben drie dagen bezig geweest om al die ledjes met een spijkertje in het plafond te prikken.’ Daarna trots: ‘Het was het wel waard, want het resultaat mag er zijn.’ Zijn vriendin schiet in de lach: ‘Die lampjes hadden we een keer op de accu aangesloten, waardoor hij nog weleens moeite had met starten.’ Sindsdien gebruiken ze altijd een powerbank voor de verlichting. ‘En hebben we startkabels achterin liggen.’