De Feyenoord-kampioen die huizen verkoopt en wil leren tatoeëren

Juist de periode dat hij niet meer wekelijks op het veld stond, gaf hem de tijd om zich te oriënteren op zijn toekomst. Zijn nieuwe dromen liggen op compleet andere vlakken dan die van de meeste voetballers. Hij is druk bezig om makelaar te worden, geeft personal training en vult regelmatig zijn avonden met het tekenen van animefiguren.

Misschien had het zo moeten zijn, zegt Nelom in een Rotterdams cafeetje. Begin april speelde hij hoogstwaarschijnlijk zijn laatste profwedstrijd in De Kuip. In het shirt van Willem II weliswaar, maar tegen de club waar hij zeven jaar in het eerste speelde. ‘Wel een beetje symbolisch, hè?’, lacht hij. ‘Ik ben bij Feyenoord begonnen en geëindigd.’

Nadat hij lang had geworsteld met een zware knieblessure, kreeg hij die dag onder Kevin Hofland weer een kans in de basis. Hij had weer zin om te vlammen, maar dit keer schoot het in een hamstring. ‘Dat trok ik mentaal even niet meer.’ Richting de bus zag hij zijn vader staan, die in zijn carrière bijna geen wedstrijd van hem miste. Nelom keek hem aan en zei: ‘Ik ben er klaar mee.’

Dansen

Het is een mooie rit geweest: Nelom speelde tegen topspelers, werd kampioen en droeg twee keer het shirt van Oranje. Dat had hij zelf als kleine jongen in de jeugd van VV Spijkenisse nooit durven dromen. De linksback werd op zijn elfde gescout door Feyenoord. Hij weet nog goed dat hij op een dag een regionale wedstrijd met de KNVB in Barendrecht speelde. ‘Op die leeftijd stond ik er niet eens bij stil dat er scouts van profteams kwamen kijken.’ Ze kwamen ook eigenlijk niet voor hem, maar voor zijn directe tegenstander. ‘Ik had een goede dag en die jongen raakte geen bal.’ Daardoor mocht niet de talentvolle rechtsbuiten, maar Nelom aansluiten in de jeugd van de Rotterdammers.

Nelom is altijd iemand geweest met een brede interesse, legt hij uit. Zo had hij als kind nog een andere passie naast het veld. ‘Iedereen in mijn familie houdt van dansen’, zegt hij. Op familiefeestjes gingen de beentjes altijd van de vloer. Een jongen uit de buurt – die toevallig ook Miquel heet – was choreograaf. Nelom ging vaak bij zijn breakdanceworkshops kijken. Zelf danste hij meer op hiphopmuziek. ‘Alleen, ik kwam er al snel achter dat dansen en voetbal niet samengaan.’

Hij herinnert zich nog dat hij op een dag tijdens het dansen een spagaat maakte. ‘Dat weekend erop hadden we een wedstrijd en scheurde ik mijn hamstring’, lacht hij. ‘Toen dacht ik: Laat ik me maar focussen op het voetbal.’ Zo nu en dan kon hij het toch niet laten. In de jeugd van het Nederlands elftal speelde hij met jongens als Leroy Fer, Georginio Wijnaldum en Daley Blind. ‘Bij toernooitjes maakten we weleens een kring en ging iedereen dansen. Dan riep iedereen mijn naam. Ik was in die tijd heel erg rustig en droeg een brilletje.’ Iedereen ging los als de kleine Nelom zijn moves liet zien. ‘Op de dansvloer en het voetbalveld was ik een ander persoon.’

Het dansen kwam op een lager pitje te staan, maar in de jeugdopleiding van Feyenoord ging het des te lekkerder. Hij weet nog als de dag van gisteren hoe hij soms vanaf de velden op het oude Varkenoord de lichtmasten van De Kuip zag. ‘Soms stond ik gewoon te dromen: Hoe mooi zou het zijn om daar ooit te spelen?’ Hij doorliep alle jeugdelftallen, waarna hij voor anderhalf jaar bij Excelsior terechtkwam. Daar deed hij het dusdanig goed dat Feyenoord hem terughaalde richting Rotterdam-Zuid. Financieel was er destijds weinig mogelijk bij de club, wat weer een voordeel was voor Nelom en de andere talenten. In 2011 kwam zijn eerste droom uit: hij debuteerde onder Ronald Koeman in De Kuip.

Van Gaal