Hoe lang ken ik Jaap Stam nu al? Jaar of 25, schat ik. Uit de tijd dat hij van Cambuur naar Willem II ging. Jaap had nog haar. Een kapsel dat deed denken aan een ambtenaar met een elektrische fiets. In zijn spel en uitstraling school een belofte waarvan niemand exact wist wat die inhield.
Tot Jaap de tondeuse ter hand nam en een sportschoolabonnement afsloot. Toen werd Jaap Stam Jááp Stám. Een gigant. Een telefooncel zonder deur. Sommige mensen worden kaal, Jaap Stam werd KAAL. Mijn hemel, wat was Jaap Stam kaal. Hij had er aanleg voor. Zijn zwijgen, dat lang als verlegenheid was uitgelegd, kreeg plots een dreigend karakter. Talloze Eredivisie-spitsen zweeg hij in die tijd uit de wedstrijd. Wanneer dat niet volstond, zette hij fysiek geweld in, scheidde hoofd en ledematen van de romp en legde de verschillende lichaamsdelen keurig achter het doel, voor de nabestaanden.
Eenmaal over de grens ontwikkelde Jaap vooral zijn blik, die lang iets melancholisch in zich had gedragen, alsof hij op het veld terugdacht aan de tijd dat er nog maar twee tv-zenders bestonden. In Manchester en Rome en Milaan bleef die blik op het eerste gezicht dezelfde, maar hoe hoger Jaap speelde, hoe sneller spitsen er de onderdrukte bloeddorst in herkenden die Jaap voor noodsituaties achter de hand hield. Op zijn top kon Jaap wufte types als Crespo en Inzaghi een lichte kneuzing kijken. Nog altijd komen verschillende ex-topspitsen wekelijks in een dure kliniek in Milaan in groepstherapie bijeen omdat Jaaps blik ze elke nacht achtervolgt.
Gerelateerde artikelen
