Als speler van FC Den Bosch maakte hij deel uit van het 'goede stel' van het Nederlands elftal dat in 1988 de Europese titel in de wacht sleepte. Hendrie Krüzen (59) speelde slechts vijf interlands en kwam op het EK niet eens in actie, maar deed tijdens het toernooi in West-Duitsland wel herinneringen voor het leven op.
In de zomerserie van dit jaar licht VI bijzondere internationals uit. Van de recordinternationals tot de keeper die in zijn enige interland twaalf keer moest vissen en van de ex-medewerker van een kerncentrale tot de middenvelder die nooit verloor in Oranje. De spelers die hun droom waarmaakten in het Nederlands elftal zijn vaak een vat vol verhalen.
Wie Hendrie Krüzen een beetje kent, weet dat hij niet zo van de interviews is. 'Ik ben iemand die liever vooruitkijkt. Wat geweest is, is geweest', vertelt de huidige assistent-trainer van Heracles Almelo dan ook. Toch maakt hij voor deze serie over bijzondere internationals een uitzondering. En hoewel Krüzen zegt dat hij liever niet terugkijkt en zijn geheugen ook niet meer altijd even scherp is, praat hij wel een half uur vol over zijn loopbaan als international.
Op het eerste oog was die carrière in Oranje, met vijf interlands, niet heel imposant. Toch zit er in het geval van Krüzen een bijzonder verhaal aan vast. Want naast sterren als Marco van Basten, Ronald Koeman, Ruud Gullit, Frank Rijkaard en Wim Kieft zat er ook een speler van FC Den Bosch bij de selectie. Krüzen, een linkerflankspeler in die tijd, viel op bij de verrassing van de Eredivisie en verdiende een debuut in het Nederlands elftal en later een transfer naar PSV, dat in 1988 alles won wat er te winnen viel, inclusief de Europa Cup I.
Dit verhaal is afkomstig uit het VI-weekblad. Bekijk hier wat er nog meer in de laatste editie staat!
'Spelers van een kleinere club, in dit geval Den Bosch, worden niet vaak geselecteerd voor Oranje. Toen ook niet', vertelt Krüzen. 'Ik deed het daar goed en maakte zo indruk. Ik had een goed seizoen en was aanvoerder. Het speelde ook mee dat ik op de lijst stond bij meerdere grotere clubs. Ajax, Feyenoord en PSV wilden me hebben. Het werd PSV. Dat had er mede mee te maken dat ik het goed naar mijn zin had in Brabant. Mijn toenmalige vrouw kwam net als ik uit het oosten. Om dan naar Amsterdam te gaan, moet je wel een beetje grof gebekt zijn. Dat was zij niet, dus mede daardoor koos ik daar niet voor. Achteraf dacht ik: Had ik het maar gedaan. Ajax paste qua spel meer bij me en ik denk ook dat ik daar meer had gespeeld. Bij PSV had ik Søren Lerby voor me, dat was niet de makkelijkste concurrent.'