'Roberto Martínez zit gevangen in een voetbalparadox waaruit hij niet kan ontsnappen', aldus Süleyman Öztürk.
Deze column is afkomstig uit het VI-weekblad. Bekijk hier wat er nog meer in de laatste editie staat!
De situatie heeft iets tragikomisch. Als bondscoach van Portugal zit Roberto Martínez gevangen in een voetbalparadox waaruit hij niet kan ontsnappen. Zolang Cristiano Ronaldo voetballer is, moet hij hem selecteren. En selecteren betekent opstellen. Het gevolg: elke interland wordt een oefening in tactische acrobatiek. Voor Martínez is dat lastig manoeuvreren. Het is hetzelfde als proberen een Ferrari in een smalle steeg te parkeren.
Ronaldo’s talent of fitheid is niet het probleem. Op zijn veertigste zou hij bij FC Utrecht nog moeiteloos 25 goals maken. Het gaat hier om de wet van het geheel. In het topvoetbal wint, net als in elke andere teamsport, meestal de beste ploeg, niet de ploeg met de beste spelers.
Succes hangt af van een team waarin elke speler iets toevoegt. Niemand kan het zich in het huidige voetbal meer veroorloven om een of twee spelers te hebben die denken dat de rest het wel oplost als ze de bal niet hebben. Dat is Martínez’ dilemma: Ronaldo weglaten is heiligschennis in Portugal, maar hem oproepen betekent eigenlijk dat hij als leider van het teamproces niet anders kan dan hopen op een wonder.
