Johan Cruijff had een zak geld nog nooit zien scoren. Niks tegenin te brengen natuurlijk. Dat neemt niet weg dat voetbal wel van een spelletje is geëvolueerd naar een miljardenindustrie. In de rubriek Munten & Punten bespreekt VI-verslaggever Tom Knipping onderwerpen op de grens van commercie, financiën en sportieve prestaties. In aflevering 101 behandelen we het gemiddelde Eredivisie-salaris.
Bij de eerste schermutselingen op de transfermarkt werden door clubeigenaren al direct weer opmerkelijke cheques uitgeschreven. Chelsea betaalde alvast 34 miljoen voor een zeventienjarige Braziliaan die pas in 2025/26 in de Premier League mag spelen, de nummer elf van Engeland verpulverde het Feyenoord-record voor Mats Wieffer, en Kylian Mbappé toucheert in Madrid 150 miljoen tekengeld. Gek? Eigenlijk niet. Clubs hebben nu eenmaal de gewoonte om bijna al hun inkomsten uit te geven aan voetballers. De waarde van een speler groeit automatisch mee met de budgetten die clubs te besteden hebben. Een hogere omzet betekent automatisch hogere transfersommen en hogere salarissen.
Met die omzet gaat het goed. Eerder dit jaar bleek uit UEFA-onderzoek dat revenuen spectaculair groeien sinds de coronaperiode. Europese clubs verdienden vorig jaar dertien procent meer aan tv-rechten, sponsoring en kaartverkoop. De spelers profiteerden volop, omdat het nieuwe geld grotendeels op hun bankrekeningen belandde. De Eredivisie is geen uitzondering. In Nederland is nauwkeurig te zeggen hoe de voetbalsalarissen zich ontwikkelen. Dit heeft te maken met het inkomenscriterium dat geldt voor spelers zonder EU-paspoort. Om in aanmerking te komen voor een werkvergunning, moeten aankopen die afkomstig zijn uit een land buiten de Europese Unie 150 procent van het gemiddelde verdienen. Om deze reden stelt de KNVB elk jaar het gemiddelde Eredivisie-salaris vast.