Trainer Joseph Oosting beleefde donderdagavond zijn vuurdoop in de Grolsch Veste. Het werd een memorabele avond – maar niet om de juiste redenen. ‘Dit was geen voetbalfeest.’
Ze waren er weer allemaal bij geweest. De honderden stewards in hun felgele jasjes, de fanatieke trommelaars van Vak P, de glimlachende gastvrouwen en -mannen die je naar je plek leiden, de prikploeg op het veld, de jongelui die de traditionele broodjes warme beenham bereiden, alle clubmedewerkers van FC Twente en natuurlijk al het volk op de tribune. Samen hadden ze er een heerlijk voetbalavondje van willen maken. De eerste wedstrijd van het seizoen. Dat blijft iets speciaals. Althans, dat had het moeten zijn.
Helaas waren ook zij er weer. De hooligans. De mannen in het zwart die te midden van de feestvreugde na de overwinning naar de hoofdtribune waren gestormd om een groep van tweehonderd Zweden aan te vallen. Openlijk en zonder gêne. Met als gevolg dat trainer Joseph Oosting nu wat ongemakkelijk op zijn stoel zit en niet zo goed weet wat hij moet zeggen, nadat hem zojuist op de persconferentie is gevraagd wat hij ervan vond.
De vragen die hij daarvoor kreeg, over de wedstrijd en het spel, had hij moeiteloos kunnen beantwoorden. Maar deze niet. Oosting staart voor zich uit en zegt na een korte stilte: ‘Ik wil het eigenlijk bij voetbal laten. Het is te snel voor een oordeel.’ Wat zou hij er ook van moeten zeggen, zo kort na de ellende?
