Dat de dood hem op de hielen zat, daar wilde Christian Gyan niks van weten. Hoe ziek hij ook mocht zijn, er was er maar één die bepaalde wanneer zijn dag zou komen: God. Die dag kwam vandaag. Vanochtend overleed hij, thuis en in het bijzijn van zijn vrouw Anita. Gyan werd 43 jaar.
Dit artikel over Christian Gyan wordt gratis aangeboden aan alle VI-lezers.
Het gaat misschien ver te stellen dat met Chris Gyan de liefste man ter wereld is overleden, maar veel zal het niet schelen. Er is niemand die iets kwaads of vervelends kan zeggen over de verdediger die het grootste deel van zijn carriere (1997-2006) Feyenoord diende. Dat hij op de valreep nog even voor Excelsior speelde, de club waar hij ook begon voordat hij in De Kuip terechtkwam, en verdwaalde in Finland (TPS Turku) en Wales (Wrexham), was hooguit een speling van het lot dat had bepaald dat er bij Feyenoord geen plaats meer voor hem was. Maar in gedachten droeg hij alleen maar het rood-wit van Feyenoord.
Verhalen genoeg over fans die na afloop van een wedstrijd op de tram stonden te wachten en instapten met de rechtsback van Feyenoord
Opgepikt bij het Ghanese Ghapoha Readers ging zijn populariteit schuil in het gewoon zijn, iets waarmee Feyenoord-supporters zich kunnen identificeren. Christian Gyan was gewoner dan gewoon. Verhalen genoeg over fans die na afloop van een wedstrijd op de tram stonden te wachten en instapten met de rechtsback van Feyenoord. Ook binnen de muren van het stadion was Gyan populair door zichzelf te blijven en vooral aan anderen te denken. Ronald Koeman keek raar op toen hij ooit voor een Europese uitwedstrijd zijn koffer wilde pakken en Gyan hem die uit handen nam. Koeman was een grootheid, daarvoor diende je respect te hebben.
Respect kreeg hij zelf ook. Gyan was niet de beste speler die Feyenoord ooit heeft gehad, maar hij deed altijd zijn best en werd op basis van dat doorzettingsvermogen een ideale twaalfde man. Onverzettelijk. Als Feyenoord hem nodig had, stond hij er. Zijn beloning kwam op de avond dat Feyenoord de UEFA Cup won. Even was de ploeg in paniek toen Brett Emerton tegen een schorsing aanliep, maar zonder problemen speelde Gyan mee in de finale tegen Borussia Dortmund. Na afloop tilde hij de beker omhoog. Het was het mooiste moment uit zijn carriere, naast de landstitel van 1999.
Nadat hij stopte als voetballer, kon Gyan niet genieten van zijn pensioen. Wat hij had verdiend, gaf hij weg aan iedereen die het nodig had. Ook als hij het niet had, want nee zeggen kon hij niet. Zo werd er van Gyan ook weleens misbruik gemaakt door allerlei gelukszoekers. Boos kon hij niet worden. Hij haalde er zijn schouders over op en vertrouwde op God. En toen het geld op was, ging hij gewoon werken in de haven, tussen de mensen die eerder voor hem hadden geklapt toen hij nog bij Feyenoord speelde. Hij voelde zich nergens te groot voor.
Later bleek dat de financiële problemen groot waren. Schuldeisers en bewindvoerders stonden op de stoep en kregen een warm welkom. Gewend aan broodjes kaas als lunch, werden ze bij Gyan getrakteerd op gestoofd geitenvlees. Gyan zelf sprak er niet over zijn problemen, maar er moest wel dringend iets gebeuren. Zeker nadat bleek dat Gyan te ziek was om nog te kunnen werken: hij leed aan epilepsie.
Schrijver Michel van Egmond trok zich zijn lot aan en schreef zijn biografie King. De opbrengst was voor Gyan. Toen de Feyenoord-familie hoorde van de problemen, kwam er in no-time een mooi bedrag bij elkaar. Zo leek het of de rechtsback verder kon met zijn leven, dat hij in dienst had gesteld van God.
God speelde sowieso altijd met hem mee. Interviews met Gyan waren een ramp. Niet dat hij er geen zin had, maar hoe goed hij ook speelde, dat was allemaal niet zijn verdienste. Alles lag aan God en Gyan dankte hem iedere dag opnieuw. Hij was ook niet te beroerd als een soort van zendeling het Woord van God te verkondigen aan iedereen die het wilde horen, of niet. Voor mensen die hem wilden helpen, was zijn onverwoestbare geloof soms gekmakend. God is volgens de bijbel tot veel in staat, maar financiële problemen oplossen is iets dat een mens toch echt zelf moet doen. Maar tegelijk: doordat Gyan was wie hij was, wérd het opgelost.
De laatste jaren kwamen er steeds meer berichten door dat Gyan steeds zieker werd. Vorig jaar nog keek zijn oude trainer Leo Beenhakker verdrietig voor zich uit; hij kende de situatie. De hersentumor was niet meer te behandelen en Gyan ging snel achteruit. Het is niet voor niets dat veel (oud-)spelers en trainers hun steun betuigen op social media. Feyenoord verloor vandaag niet zomaar een speler, maar waarschijnlijk de liefste die de club ooit heeft gehad.
