Waarom Onder-21 zo belangrijk is. Hoe de club de aansluiting met Ajax denkt te krijgen. Wat het beste plan is voor jeugdspelers en waarom extern kapitaal Feyenoord verder kan helpen. Technisch directeur Frank Arnesen overlegt zijn geloofsbrieven.
Uw levensfilosofie, zei u ooit, is als volgt: 'Ineens zie je een trein op je afkomen en moet je beslissen: spring je erop, of niet?' Waarom liet u de intercity uit Rotterdam niet passeren?
'Omdat ik wist dat Feyenoord had wat ik zocht: het karakter van een echte voetbalclub. Ik ben na mijn tijd in Engeland bij Tottenham Hotspur en Chelsea wat aan het reizen gegaan en vond mezelf ineens terug bij PAOK Saloniki. Was hartstikke leuk, maar wel ontwikkelingswerk. Ik moest structuur in de club zien te krijgen, want die was er niet. Ik heb de scouting uitgebreid, wekelijkse overlegjes gepland met de opleiding; waren ze allemaal niet gewend. Die afdelingen spraken nooit met elkaar. Alle ervaring die ik had opgedaan, kon ik er kwijt. Tot je dan ook daar op het punt komt dat je bij veel clubs treft: op een gegeven moment wil iedereen in zo’n organisatie mee lullen over voetbal. En mee bepalen. Op die manier kan ik niet werken. Bij Feyenoord vond ik de structuur die hoort bij een topclub; alles is duidelijk, iedereen heeft zijn eigen taak. Dan ben ik als een vis in het water.'
U werkt nu acht maanden in De Kuip. Wat heeft u allemaal al veranderd?
'Ik kan dat niet zo zeggen, want daarmee suggereer je dat ik binnenkom en meteen de boel naar mijn hand zet. Zo is niet mijn stijl van leidinggeven. Als je wilt veranderen, moet je dat geleidelijk doen. Mijn grote voordeel was dat toen ik kwam, Dick Advocaat maar bleef winnen met zijn elftal. Ja, dan kun je rustig werken. De sfeer in de organisatie is goed, mensen komen graag naar hun werk en in die atmosfeer kun je zaken naar je hand gaan zetten. Stap voor stap.'