In een bericht van afgelopen week over de verbouwing van het Ajax-jeugdcomplex De Toekomst stond een opvallend detail. Naast slechte ondergronden zullen de Ajax-jeugdspelers in de toekomst ook moeten afrekenen met bewust partijdig fluiten in trainingspartijtjes. Daar worden ze, volgens mensen die doen alsof ze specialisten zijn, ‘weerbaar van’.
Iedereen die ooit niet bij een topclub in de jeugdopleiding heeft gevoetbald, kent de clubscheidsrechter. Vaak was dit een vrijwilliger met een diepe liefde voor de club waar hij altijd was. De clubscheidsrechter trainde ook meerdere jeugdteams, draaide bardiensten en ging op zijn fiets op zoek naar ballen die over het hek geschoten werden. Zijn vrouw deed de administratie en ging rond met kannen ranja.
Iedereen hield van de clubscheidsrechter, tot de wedstrijd begon en de clubscheidsrechter – om twijfels over zijn onpartijdigheid voor te zijn – het elftal van zijn eigen club consequent benadeelde. Jaren heb ik de clubscheidsrechter in al zijn hypercorrectie ondergaan, week in, week uit, maar weerbaar ben ik er vrees ik niet van geworden. Wel heb ik er een diepe, aan onbegrip grenzende bewondering voor scheidsrechters aan overgehouden.
(Gelukkig hadden wij ook gewoon een clubgrensrechter, die bij elke diepe bal van de tegenstander zijn vlag resoluut omhoogstak. Zoals het hoort.)