In zijn eerste Europese finale slaagde Danny Makkelie voor zijn examen. De Nederlandse scheidsrechter zag Luuk de Jong de heldenrol pakken aan Spaanse zijde en bevond zich in het middelpunt van een typisch Italiaans-Spaans treffen compleet met theater en veel geschreeuw.
Makkelie hield zich overtuigend staande, werd zeker voor rust getest zoals een debutant op dit hoogste podium kan verwachten, maar bezorgde zichzelf door het kordate optreden voor rust een rustigere (voor zo ver mogelijk) tweede helft. Alle gele kaarten waren terecht, misschien had hij er nog één of twee extra kunnen geven en het moment na drie minuten zal onderwerp van gesprek zijn. De gele kaart daar was te billijken, rood zou in ieder geval een andere finale hebben opgeleverd, al mag dat nooit een argument zijn.
Makkelie zag het EK aan zich voorbijgaan vanwege het uitstel van het eindtoernooi, maar na prima Champions League-optredens tijdens Liverpool-Atlético Madrid en Olympique Lyon-Manchester City was deze finale niet alleen een bekroning voor een goed Europees seizoen maar ook een bevestiging dat Makkelie inmiddels bij de Europese top gerekend mag worden.
