Het verhaal van Daan Disveld: van Europees kampioen tot de poten in modder

Het is 15 mei 2011, vandaag negen jaar geleden, als Oranje Onder-17 voor het eerst in de geschiedenis het EK wint. In de finale worden de leeftijdsgenoten uit Duitsland verslagen. Doelpuntenmakers: Tonny Vilhena (tweemaal), Memphis Depay, Terence Kongolo en Kyle Ebecilio. Het bijzondere van het winnende basiselftal is dat bijna iedereen mooie stappen heeft gezet in het betaald voetbal en nog steeds actief is op hoog niveau. Daan Disveld behoort niet tot die categorie. De aanvoerder van het EK-elftal vecht tegenwoordig met TEC tegen degradatie uit de Tweede Divisie. Dit is zijn verhaal.

'Ik speelde eigenlijk vanaf het begin al voor het Nederlands elftal, in die tijd nog bij KNVB Oost. Vanuit daar is het uiteindelijk supersnel gegaan en kwam ik terecht bij de vertegenwoordigende elftallen van Oranje. De basisopstellingen bestonden in die tijd voornamelijk uit jeugdspelers van Ajax, Feyenoord en PSV. Het was wel wennen om er als NEC'er bij te zijn', blikt Disveld terug op het begin van zijn interlandcarrière.

'Het werd helemaal apart toen ik ook nog aanvoerder werd gemaakt. Albert Stuivenberg, de coach in die tijd, legde mij uit dat ik aanvoerder werd gemaakt omdat ik zowel op trainingen als tijdens wedstrijden altijd honderd procent gaf. Daarnaast was ik volgens hem qua levensstijl een voorbeeld voor iedereen. Ik nam mijn verantwoordelijkheid en zorgde er bijvoorbeeld voor dat iedereen op tijd was.'

'Ik kan nu met honderd procent zekerheid zeggen: ik had minder talent dan de meeste teamgenoten bij Oranje in die tijd. Zoveel talent had ik namelijk niet, als ik het vergelijk met hoe de techniek en basisvaardigheid van de anderen was. Spelers als Memphis en Jean-Paul Boëtius waren veel verder dan ik. Maar ik zorgde met mijn speelstijl wel voor de balans in het elftal, als rechtsback was ik op dat moment de beste.'