Je bent keeper. Zo lang je je kunt herinneren, sta je tussen die palen. Zweefde je in het park, van boompje naar boompje. Wilde je niks liever dan duiken en door de modder rollen. Zeiden mensen dat je een hele goeie kon worden, zeker toen je plots begon te groeien. Keek je op naar Simon Mignolet. Droomde je ook van een loopbaan in de Premier League.
Je deed alles om zo ver mogelijk te komen. Verhuisde al op je veertiende van Antwerpen naar Brugge, waar je bij het grote Club mocht komen keepen. Ging wonen in een gastgezin. Maakte lange dagen, op het veld en in de schoolbanken. Stond in alle vroegte op en ging geradbraakt naar bed. Veranderde vijf keer van middelbare school. Bleef thuis, als je vrienden pintjes gingen drinken. Ging nooit met ze mee op skivakantie. Genoot van hun foto’s van besneeuwde pistes en vrolijke cafés, maar ze deden van binnen ook een beetje pijn. Ging van Club Brugge naar KAA Gent, naar KV Mechelen. Leerde er vooral geduld hebben. Vertrok naar Nederland, op zoek naar speelminuten. Won bij Telstar snel het vertrouwen van trainer Andries Jonker, voelde je krachten groeien als eerste doelman en hoopte jezelf in de kijker te kunnen spelen in de play-offs om promotie. Toen kwam corona.
Je moest weer onderop beginnen, bij FC Dordrecht. Werd ook daar eerste doelman. Geen benijdenswaardige positie bij FC Dordrecht. In veel wedstrijden was er geen houden aan voor je. De ballen die je wél nog wist te keren, zag nooit iemand. Je pompte jezelf op. Volhouden, niet opgeven. Je deed het allemaal niet voor niets. Je hoorde geruchten. Belangstelling van clubs uit de Eredivisie en het hoogste niveau in België. Er was interesse. Je werd gevolgd. Het was 15 januari 2021. Je keepte één van je beste wedstrijden ooit. Tegen FC Volendam, één van de betere ploegen van de competitie. Je zweefde en je voelde je vrij, zoals in je jonge jaren. Je hield de nul, toch alweer de vierde keer dit seizoen. Je werd Man of the Match, kreeg complimenten van alle kanten. Je liet zien dat al die mensen die je vroeger een gouden toekomst voorspiegelden, het misschien toch niet helemaal bij het verkeerd eind hadden. Je gaf een interview na de wedstrijd en zei: ‘Dit was mijn laatste wedstrijd.’
En weg was Anthony Swolfs, pas 23 jaar oud en van het ene op het andere moment ex-profvoetballer. Een bijzonder afscheid, dat vragen oproept. Een paar dagen later neemt de Belg er graag de tijd voor.
Wat heeft je bezield?
