De stadsderby tegen Antwerp FC was een mogelijkheid voor Beerschot om het negatieve sentiment te keren, maar het team van Dirk Kuijt kreeg de zoveelste klap te verwerken. Een staking voorkwam op zondag een monsterscore. Degradatie lijkt nu al onafwendbaar, de supporters zijn ziedend en de clubeigenaar prins Abdullah schittert door afwezigheid.
De Antwerpse clash is de felste stadsderby van België. Beide clubs zijn historisch gezien redelijk aan elkaar gewaagd geweest en beide clubs hebben van oudsher een felle, volkse aanhang. Niet gebaseerd op religie of maatschappelijke stand, maar geografisch. Antwerp speelt in Deurne-Noord, net ten noordoosten van De Diamantstad, Beerschot is van ’t Kiel, een buurt in het zuidwesten van Antwerpen. Waar je wieg staat, bepaalt waar je voetbal gaat kijken. En de onderlinge onmin zit diep. Zelfs tijdens de kalendervoorstelling van de competitie is de derbydatum het meest prangende vraagstuk. Logisch ook. De grootste stad van Vlaanderen slaagt er in de naoorlogse voetbalgeschiedenis niet meer in om een serieuze speler te worden in het nationale voetbal, en dat is tegen het zere been van het forse ego van de Scheldestad.
Rond de eeuwwisseling wordt het ronduit treurig. Beerschot beleeft het eerste van zijn twee faillissementen. Antwerp blijft overeind, maar vraag niet hoe. Beide clubs zakken ver weg in de Belgische voetbalpiramide. De Roodhemden van Antwerp komen eruit door de enorme investeringen van bouwondernemer Paul Gheysens, wiens voortdurende kapitaalinjecties in 2023 zelfs voor een zesde landstitel zorgen, de eerste sinds 1957. Dat kampioenschap wordt binnengehaald met Mark van Bommel als trainer en Marc Overmars als sportief directeur. Beerschot is zeven keer de beste van het land, maar alleen de alleroudsten van dagen kunnen daar nog over meepraten.
Was Beerschot een toerist, hij zou het presteren om in het enige slechte restaurant van Napels te belanden
In de aanloop naar de derby is het onrustig bij Beerschot. De zaterdag ervoor verliest de ploeg thuis met 0-3 van Sint-Truiden, een ploeg die ook onder in de competitie bivakkeert. Een plukje aanhangers dringt door tot aan de kleedkamer om verhaal te halen. Op ’t Kiel, waar een kwinkslag nooit ver weg is, wordt dat nog luchtig afgedaan. ‘Laat die mannen meetrainen, misschien zit er een goede spits tussen’, klinkt het. Een paar dagen later lekt een geluidsfragment uit van een conclaaf tussen enerzijds algemeen directeur Thorsten Theys en erevoorzitter Luk Lemmens en aan de andere kant een groep leden van de harde kern van Beerschot. Moraal van het verhaal: als hun paars-witte trots zondag andermaal gekrenkt wordt, zal vanuit het uitvak worden gezorgd dat de wedstrijd stil komt te liggen. Kwaadschiks of kwaadschiks.
Kuijt blijft buiten schot
De woede richt zich overigens maar mondjesmaat op Kuijt. De coach blijft redelijk buiten schot, en dat in een competitie waarin trainers gemiddeld sneller vervangen worden dan tandenborstels of schuursponsjes. Het bestuur krijgt de volle laag, zowel de dagelijkse leiding in Antwerpen als de echte machthebber in Saoedi-Arabië.
Beerschot is immers één van de clubs van United World, een investeringsmaatschappij van de Saoedische prins Abdullah. Jazeker, Beerschot is in handen van één van de telgen van de koninklijke familie van Saoedi-Arabië, volgens sommige schattingen goed voor een vermogen van 1.250 miljard euro. Nog véél rijker dan Antwerp-eigenaar Gheysens dus. Maar Beerschot, spelend met Stamnummer 13, is niet voor het geluk (her)opgericht. Er zijn duizenden Saoedi’s met blauw bloed, en deze club krijgt het voor elkaar om in handen te vallen van uitgerekend de enige van hen die niet graag met geld smijt. Was Beerschot een toerist, hij zou het presteren om in het enige slechte restaurant van Napels te belanden.