In de vorige eeuw golfden tal van Duitse muziekbandjes over de Nederlandse polders, nu geldt dat voor het voetbal. Neue Deutsche Welle. Met drie prominente trainers en liefst 33 contractspelers in de Eredivisie heeft Duitsland het karakter van een gidsland. Zelf zijn onze buren daar allerminst van overtuigd. De viervoudige wereldkampioen zoekt naarstig naar richting, zowel sportief als moreel.
Het is nog maar drie jaar geleden dat Jürgen Klinsmann een prachtig, zonovergoten landschap schilderde. Het WK in Rusland kwam eraan en als titelverdediger was Duitsland een van de uitgesproken favorieten voor de eindoverwinning, zo meende Klinsmann. ‘Het Duitse voetbal leeft in het paradijs’, schetste de vroegere bondscoach. Want: zijn opvolger Joachim Löw kon voor het WK van 2018 wel veertig tot vijftig volwaardige internationals selecteren. ‘En daarvan kunnen we zo twee absolute topelftallen samenstellen die wereldkampioen kunnen worden’, voegde Klinsmann eraan toe.
Het liep een tikje anders. Op het WK in Rusland beleefde Duitsland een smadelijke afgang door in een groep met Mexico, Zweden en Zuid-Korea al in de eerste ronde te worden uitgeschakeld. In de negen topduels die in de twee jaar daarna werden gespeeld met Frankrijk, Nederland, Spanje en Argentinië, leverde alleen een uitwedstrijd tegen Oranje een overwinning op. De vrije val kreeg een voorlopig dieptepunt op 17 november vorig jaar toen Duitsland werd vernederd door Spanje. Met liefst 6-0 veegde de wereldkampioen van 2010 de wereldkampioen van 2014 van het veld. Donderdag is het exact honderd dagen geleden dat die vernedering plaatsvond.
Voetballand Duitsland is een discussie-land geworden
De stemming bij de oosterburen nu is: het paradijs is ver weg. Voetballand Duitsland is een discussie-land geworden, net zoals Nederland overkwam toen Oranje er niet in slaagde zich te kwalificeren voor het EK van 2016. De voorlopige conclusie: eerst komt Bayern München, daarna een tijd niets en vervolgens de middelmatige rest. Daarbij zijn de issues bij de Duitsers talrijk. Er wordt niet alleen geklaagd over de beroerde prestaties van de nationale elftallen, maar ook over een gebrek aan identificatie met spelers en functionarissen, een gebrek aan jeugdige toptalenten en een gebrek aan moreel besef in de top van het Duitse bondsvoetbal.
