Ik vind het zo ontzettend jammer dat voetbalster Shanice van de Sanden tijdens het EK niet mee doet bij de Nederlandse vrouwen. Nee, ik zeg niet Leeuwinnen. Voordat je het weet zit je achter een piano een heel slecht lied te componeren en moet je midden op een veld dansen en met een oranje muts op je kop net doen alsof je dol bent op vrouwenvoetbal. Dat ben ik niet. Ik vind vrouwenvoetbal, als kijksport, het schorre broertje van Frank Sinatra.
Deze column is afkomstig uit de nieuwste VI. Bekijk hier wat er nog meer in de laatste editie staat!
Daar zou ik zelf niet snel naartoe gaan, iemand die half vals, leunend op een piano, Send in the Clowns staat te grommen. Zo voelt kijken naar het Nederlands vrouwenteam. Het lijkt op voetbal, de mensen op de tribune hebben het ongelofelijk naar de zin, er wordt gejuicht als een speelster heel vernuftig een tegenspeelster passeert en dat is allemaal heel sympathiek, maar voor mij blijft het toch voelen alsof je keihard verdedigt dat rolstoelbasketbal net zo spectaculair is om naar te kijken als gewoon basketbal.