Drie weken geleden, op 11 maart 2025, legde Cambuur-trainer Henk de Jong uit waarom hij niet over een contractverlenging wilde spreken. Zijn vrouw was ziek. Hij had even andere dingen aan zijn hoofd. Dat weerbarstige hoofd van hem, waar een paar jaar geleden de dood nog doorheen raasde.
Henk werd geopereerd en staat nu weer bezeten op het veld. Een magistrale ontsnapping aan het gapende graf. Henk wilde nog niet onder het gras liggen, maar er zielsgelukkig overheen blijven denderen.
Als iemand van zeventien mij zou vragen: ‘Plezier in je werk hebben, waar ik jullie, oude lullen met grijs haar, steeds maar over hoor praten, kan je eens uitleggen waar dat over gaat? Is dat iets uit de negentiende of twintigste eeuw?’, dan zou ik hem doorverwijzen naar Henk de Jong. ‘Ga maar een middag langs het trainingsveld staan wanneer Henk de Jong zijn jongens beter probeert te laten voetballen. En nu opgedonderd. Ga maar weer lekker beleggen in iets dat ik niet begrijp.’