De laatste weken van het jaar zonk ik weg in treurigmakende nostalgie. Eerst vocht ik nog een beetje terug, maar uiteindelijk gaf ik mij er maar gewoon aan over. Ik bezocht een week voor kerst, samen met een goede vriend, een winkel waar replica’s van oude trainingsjasjes en klassieke voetbalshirts werden verkocht.
Eigenlijk helemaal niets voor mij. Mijn vader en ik gingen in onze eigen kleren naar het stadion. Er trok een korte rilling door mijn lichaam toen ik een paar weken geleden las dat de harde kern Feyenoord-supporters allemaal hetzelfde merk kleding dragen. Een surrealistisch bericht, maar binnen die krankzinnige groepsdynamiek ook wel weer begrijpelijk. Soldaten hebben er ook een handje van. Eigenlijk alle groepen die iets te veel plaats innemen.
Maar goed. Die trainingsjasjes. Vanwaar mijn interesse? Het kwam door Theo Maassen. Hij bezocht samen met mij het DAF-museum in Eindhoven. Theo droeg een blauw trainingsjack uit 1970 van de DDR. Het water liep mij uit de mond. Als dit kon en als dit mocht, wat was er dan niet allemaal mogelijk? Ik zette meteen een trainingsjack uit Armenië op mijn verlanglijstje. Ik hoopte dat het iets was met groen en rood en dan een duikende adelaar of zo op de rug.
