Ik hou ervan als twee voetbalwerelden met elkaar botsen. Een verdwaalde Rus in Arnhem, een seniele Nederlandse trainer in China, een doodongelukkige Braziliaan in Eindhoven. Precies op die momenten wordt er eindelijk weer eens iets door elkaar geschud en voel je de menselijke maat. Daarom droom ik al een jaar of dertig van een Argentijnse coach op de Nederlandse velden.
Geen namaak-Argentijn met een dikke pens en een rond brilletje op zijn neus, maar een Argentijn zoals wij die in Nederland uit B-films kennen. Er moet een nazi worden verstopt, een tussenpersoon rijdt wat in de rondte met een koffertje vol geld en dan kun je erop wachten: er zit ergens in een rokerig café een lange, dunne Argentijn met een gouden voortand achter een stuk vlees te wachten op het geld.
Nu alle competities stilliggen, voel ik mij zo vrij even in te zoomen op een niet-voetbalgerelateerde obsessie. U verveelt zich toch gek in het weekend, dus wat maakt het uit? Ik wil u de volgende vraag voorleggen: waarom vervoeren ze in films het geld altijd in een koffertje? Dat doet iedereen. Al kijk je naar een Koreaanse thriller, je weet precies wat er aan de hand is als er een mannetje van 1 meter 47 met een koffer achter op een brommer door een buitenwijk scheurt: daar zit geld in, dat koffertje gaat zo open, daarna kijkt een andere Koreaan in de koffer, knikt naar weer een andere Koreaan en vervolgens gaat het koffertje weer dicht.
Ikzelf zou, denk ik, iets anders gebruikenals ik in het geheim een groot bedrag in contanten moet betalen. Als de nieuwe trainer van PSV een buiten het contract afgesproken premie moet worden overhandigd, dan zou ik daar een originele manier van verpakken voor bedenken. Ik zou Roger Schmidt ergens op een verlaten parkeerterrein een enorme beenham in zijn handen duwen en verder mag hij het uitzoeken.
Ik snap ook niet waarom er in spannende films altijd een digitale klok op een bom zit, zodat iedereen precies weet hoeveel tijd er nog is om weg te hollen, maar daar hebben we het een andere keer over, als de competitie een jaar stilligt omdat er iemand in Australië een rauwe vleermuis heeft gegeten.
'Ik merk dat ik mij verheug op Roger Schmidt in Eindhoven'
Een Argentijn dus. Op de Nederlandse velden. Een pampakiller in Emmen. Ik zou dat zo graag eens zien. Een goed geklede Argentijn in de bestuurskamer van PEC Zwolle. Ik droom daarvan. Kopje koffie in zijn hand, hij ziet een foto van Erben Wennemars aan de muur hangen, laat die foto weghalen, slaat ’m stuk op de bar en zegt: ‘No skaters.’
Gaat natuurlijk nooit gebeuren, een gekke Zuid-Amerikaan bij een van onze topclubs, maar eerlijk is eerlijk: PSV steekt wel zijn nek uit met een wat vreemde, rechtlijnige Duitse coach. Toen ik hoorde over zijn aanstelling, ben ik rustig gaan zitten wachten op de AD-column van Willem van Hanegem. Willem, verklaard tegenstander van coaches en Duitsers, en sinds de 10-0 in Eindhoven ook niet heel erg dol op PSV.
Ik lees zojuist Willems laatste column en hij stelt niet teleur. Een citaat: ‘Ik heb hetzelfde gevoel als bij Lijnders en NEC en Slutsky bij Vitesse. Alles zou anders gaan, we moesten ons echt aan de rand van de trap vasthouden om niet van verbazing om te vallen. En uiteindelijk bleek dat allemaal onzin.’
Het belangrijkste woord in deze paar zinnen: gevoel. Willem heeft het niet zo op trainers die het team laten voetballen als een voorgeprogrammeerde machine en zo’n trainer is Roger Schmidt nu juist wel. In een lange video-analyse van VI’s Pieter Zwart laat hij zien – extreem lief, op een VI-bord vol magneetjes – hoe de teams van Schmidt als robots over het veld bewegen. Schmidt laat zijn team hoog pressen en dwingt de tegenstander een verkeerde keuze te maken. Een balletje naar de linksback bijvoorbeeld, die voor het laatst ergens in de vorige eeuw een crosspass op de rechtsbuiten heeft gegeven.
'Schmidt is vernieuwend en gaat echt iets toevoegen aan de Eredivisie'
Precies dáár zit een gouden format in voor de video-afdeling van dit blad. Laat elke week die twee voetbalwerelden botsen. De strontchagrijnige Willem van Hanegem die alles een voetballeven lang met een half oog en buitenkant-voet deed en daar vlak naast de jonge analytische nieuwe voorhoede van journalistiek Nederland, Pieter Zwart, die om vier uur ’s nachts met een blocnote op schoot naar een wedstrijd in de Nepalese competitie heeft zitten kijken. Zet die twee naast elkaar in een hok en laat ze reageren op een begrip. Dat kan van alles zijn. ‘Balcirculatie’, ‘afvallende bal’, ‘de zichtlijn dichtlopen’ en ‘elektronica-vestje’. Ik voorspel dat je een spraakmakend item hebt.
Intussen merk ik dat ik mij verheug op Roger Schmidt. Eindelijk eens geen ons-kent-ons-sfeer. Nu gelukkig eens geen zoon van de club die zijn schoonvader meeneemt, maar een Duits sprekende ijzervreter langs het veld, die maling heeft aan mooie voetballers en rigoureus zoekt naar spelers die in zijn systeem kunnen voetballen: afjagen, vastzetten en profiteren.
Ik zie dit als een eerste stap. PSV groeit en durft steeds meer buiten het verstikkende clubgevoel te kijken. Ik voorspel twee jaar Roger Schmidt die daarna coach wordt van Real Madrid en daarna de te verwachten stap naar totale, onafhankelijke volwassenheid: PSV zal een oer-Ajacied aanstellen als hoofdcoach. Ik denk dat Danny Blind dat kan. Wel zijn zoontje thuislaten.
Gerelateerde artikelen
