Hij is een sieraad voor het trainersvak, vanwege zijn eeuwige wil om met zijn ploegen altijd en overal te domineren. In een sport waarin verdedigen makkelijker is dan aanvallen is dat iets om te koesteren. Maar vanavond en volgende week dinsdag staat de reputatie van Pep Guardiola op het spel in de halve finale van de Champions League. In zijn eerste seizoen veroverde Bayern München de landstitel en de Duitse beker, maar sneuvelde de ploeg in de halve finale tegen Real Madrid. De formatie van Guardiola, die eerder iedere tegenstander met uiterst aanvallend spel bij de keel had weten te grijpen, bleek toen niet in staat hetzelfde te doen tegen Real Madrid. De scherpte in de omschakeling ontbrak vooral in eigen huis, waardoor messcherpe counters Bayern fataal werden. Juist in de slotfase van het seizoen was de boog niet langer gespannen.
Het is dus niet zo merkwaardig dat Pep Guardiola een jaar later onder zware druk staat. Het scenario van vorig jaar mag niet opnieuw gebeuren. Maar eerlijk gezegd zijn de voortekenen niet al te best. Ten eerste was daar na de verloren heenwedstrijd in de kwartfinale tegen FC Porto de rel die leidde tot het opstappen van de gehele medische staf onder leiding van clubdokter Hans-Wilhelm Müller-Wohlfahrt. Guardiola had intern keihard uitgehaald, omdat hij in dat bewuste duel slechts veertien fitte spelers tot zijn beschikking had. Het is echter uiterst twijfelachtig of een coach de medische staf verantwoordelijk kan stellen voor de vele blessures. Uiteindelijk zijn dokters en fysiotherapeuten degenen die repareren. Iedereen kan een rotschop krijgen, maar het grootste gedeelte van de blessures wordt veroorzaakt door een gebrek aan fitheid en frisheid. Zijn het lichaam en de geest goed voorbereid op de mentale en fysieke belasting van het spelen van al die topwedstrijden?
Topvoetbal is niet alleen een ploeg klaarstomen om een bepaalde speelwijze uit te voeren. De trainer/coach moet ook de kunst van het doseren beheersen, zodat hij altijd kan spelen met zijn sterkste elftal. Juist in de fase dat de prijzen worden verdeeld. En na het zien van de halve finale in de Duitse beker tussen Borussia Dortmund-Bayern München bestaat de indruk dat Guardiola zijn ploeg iets te hard vooruit heeft geduwd. Allereerst was er de invalbeurt en spierscheuring van de net herstelde Arjen Robben. Het is een publiek geheim dat de Spaanse coach druk uitoefende op Robben om reeds een wedstrijd eerder in actie te komen, maar het was de Nederlander die dat zelf tegenhield. Verontrustender was misschien nog wel het overspannen gedrag van de trainer aan de zijlijn. Iedere coach wil winnen, maar Guardiola had zijn emoties niet onder controle. Zo was er het moment dat hij spits Robert Lewandowski gewoon weer het veld in duwde, terwijl de Pool met (naar later bleek) een gebroken kaak, een gebroken neus en een hersenschudding zwaar aangeslagen op weg was naar de kleedkamer. Nog tekenender was echter het moment dat Guardiola vlak voor het begin van de verlenging neus aan neus stond met diezelfde Lewandowski. De coach schreeuwde woest tegen de Pool, die met een lege blik langs zijn trainer in het niets staarde. Lewandowski leek totaal niet geraakt door de woorden.
Het doet een beetje vrezen voor de komende periode. Guardiola is een coach die zijn spelers bij de keel grijpt. Hij eist totale toewijding, zowel op het trainingsveld als tijdens de wedstrijd. Door die indringende aanpak is hij als geen ander in staat een speelwijze door te voeren. Die kracht is tegelijkertijd ook zijn zwakte. Een coach moet namelijk ook de teugels kunnen laten vieren. Er komt namelijk een moment dat spelers murw zijn gebeukt door opdrachten. Voor hen zijn aanwijzingen dan hetzelfde als gedram. Soms is rust beter dan een extra training. Tegen Barcelona zal blijken of de sinaasappel niet te ver is uitgeperst.