De vergelijking gaat niet helemaal op, maar toch schoot de naam van Kees Luijckx bij menigeen door het hoofd. De gedachten gingen onbewust terug naar 29 april 2007. AZ was naar Rotterdam gekomen om landskampioen te worden, alleen een zege op het nietige Excelsior was nodig om de kurken van de champagneflessen de lucht in te knallen. De tattoos waren gezet, de festiviteiten waren voorbereid, maar AZ verloor op wat toen nog Woudestein heette. Kees Luijckx.
De woorden van Stijn Schaars schalden door de Rotterdamse catacomben en waren waarschijnlijk elders in de hoofdstad nog hoorbaar. ‘Waar was die mafkees mee bezig? Hij is verdomme van ons’, brieste de AZ-middenvelder. Het waren uiteraard frustraties, maar met een serieuze ondertoon.
Kees Luijckx speelde goed, zoals hij dat dat seizoen wel vaker deed namens Excelsior. Niet iedereen kon begrijpen dat hij zijn best deed. Op zijn beurt kon Luijckx ook wel weer begrijpen dat mensen dat niet begrepen. Maar hij had er lak aan. Een prof doet zijn best voor de club die hij dient en zo hoort het natuurlijk ook te zijn. De reactie van Luijckx, destijds een veelbelovende 21-jarige prof, was keurig. ‘Voor mij was het de normaalste zaak van de wereld dat ik gewoon mijn uiterste best deed om met Excelsior een goed resultaat neer te zetten. Ik ben professioneel en speel immers nu bij Excelsior. Ik kan niet verzaken. Dat was ik verplicht aan mijn teamgenoten.’
Winnen van je eigenlijke werkgever, het zal meer spelers ooit overkomen zijn. Grote Engelse clubs nemen in de contracten van huurlingen op dat het soms verboden is te spelen tegen de club die je salaris overmaakt. En als het niet contractueel is vastgelegd, is er wel een volkomen toevallige blessure of een plotseling griepje dat het meespelen onmogelijk maakt. In Nederland kennen we dat niet.