Tijdens het European Super League-echec werd vaak verwezen naar het sprookje van Leicester City. Zo'n seizoen uit duizenden zou in een gesloten competitie niet mogelijk zijn. Hoewel de ESL-voorvechters inmiddels lijken te zijn gesensibiliseerd staan we in deze editie van VI Rebound toch stil bij de onmogelijke triomf van Leicester City, deze zondag precies vijf jaar geleden.
Onverwachte overwinningen van onverwachte helden op onverwachte momenten.Ze vormen een onverwoestbare rode draad door de sportgeschiedenis. Het zijn de verhalen die ons naar het puntje van de stoel brengen, naar adem doen happen, die onze kijk op de werkelijkheid veranderen, die ons recht in het hart raken. Ellen van Langen sprintte in Barcelona naar de eeuwigheid en wij renden de laatste meters allemaal in gedachten mee. Onvergetelijk. Want puur, zonder script, een cadeau waar we – terecht – geen rekening mee hielden.
Geen gewone degradatiekandidaat, maar gedoemd om te degraderen nadat het eigenlijk al gedegradeerd had moeten zijn. Dat was Leicester City begin dit seizoen. Een voetbalclub op instorten, zo concludeerden de commentatoren eensgezind in de kranten en op televisie. Ook met terugwerkende kracht, nu de titel binnen is, kun je hen geen ongelijk geven. Leicester City had net een heel jaar onderaan gestaan, een populaire manager de wacht aangezegd omdat diens zoon zich misdroeg in een Thais seks-filmpje plus een trainer gepresenteerd die zijn baan als bondscoach van Griekenland kwijtraakte na een thuisnederlaag tegen Færøer. De necrologieën waren nog net niet geschreven. Maar één plus één is dus niet altijd twee.