In Balverliefd aandacht voor de gang van zaken achter de schermen van het voetbal en opvallende gebeurtenissen aan de rand van het veld. Deze week over Marnix Kolder (43), de voormalige spits die door een herseninfarct even een pas op de plaats moest maken.
Kolder begint direct twee versnellingen sneller te praten als hij een aantal doelpunten van zichzelf omschrijft op de amateurvelden. ‘Ik kwam er op links een beetje door’, vertelt hij over een goal die hij maakte als invaller in het derde elftal van Oud Zwart Wit uit Groningen. ‘Hup! Zo, een stiftje over de keeper heen. Dat blijft lekker. Kort daarna nog met mijn eigen elftal kwamen we achter tegen FC Burgum. Vanuit de middencirkel zag ik de keeper iets te ver voor zijn goal staan. Hup, schoot ik ‘m er zo vanaf de aftrap in.’
De voormalige spits van clubs als FC Groningen, Go Ahead Eagles en BV Veendam vertelt het alsof het allemaal de normaalste zaak van de wereld is. Maar hij beseft zelf als geen ander dat zijn leven er ook compleet anders uit had kunnen zien. De omschreven doelpunten maakte hij namelijk slechts een paar maanden nadat hij werd getroffen door een herseninfarct.
Padel
Kolder werkt tegenwoordig met jongeren met psychiatrische problematiek en vierde op 22 juli de eerste dag van zijn zomervakantie. Een mooi moment voor een potje padel, dacht hij. Net als altijd begon hij eerst met rustig inspelen. ‘Toen viel ineens mijn racket uit mijn hand’, vertelt Kolder in het Van der Valk Hotel in het Groningse Zuidbroek. ‘Hij bungelde plots aan het koordje.’ Hij greep zijn racket weer vast, pakte een bal van de grond en wilde die naar de overkant slaan. ‘Alleen, die sloeg ik zo uit onze kooi, naar een andere baan toe. Mijn coördinatie was, denk ik, helemaal weg.’
Hij liep richting het net en kon moeilijk uit zijn woorden komen. Hij stamelde uiteindelijk alleen het woordje ‘bal’. Zijn padelpartner Limme de Langen, die kinderarts is in het Universitair Medisch Centrum Groningen, vermoedde al snel dat er iets aan de hand was met zijn brein. Op het bankje naast de baan onderging Kolder een aantal testjes, waaronder het in beweging brengen van zijn arm. ’Mijn spraak kwam wel weer iets terug op dat bankje. Toen dacht ik: Mooi, kan ik zo wel weer verder spelen.’