Ik heb de afgelopen week proberen te leven als Wout Weghorst. In de supermarkt, naast een vrouw die aan een tros bananen stond te ruiken, vroeg ik: 'Zullen we samen huilen? Ik ben het, Wout Weghorst. Goed zo, huil maar. Snuit je neus maar in mijn Ajax-shawl. Mag ik uw boodschappen betalen?'
Deze column is afkomstig uit het VI-weekblad. Bekijk hier wat er nog meer in de laatste editie staat!
De eerste dag genoot ik er nog wel van, leven als Wout Weghorst, maar de tweede dag begon het al te vervelen, dat ik overal wat bij voelde en dat ik overal om moest huilen. Slopend. Ik stond opeens tegen mijn zin met een vertrokken smoel bij oorlogsgraven van gevallen Nederlanders. Wout Weghorst nam mij werkelijk over.
