Het moet ongelofelijk langzaam zijn gegaan, ongeveer zoals een enorm stuk rots in een rivier in een kiezelsteen verandert, maar ik heb het gevoel dat we de laatste maanden qua trainersgekte een eindstadium hebben bereikt. Engeland, waar het voetbal is uitgevonden – maar waar ze het ook een goed idee vonden om links te gaan rijden, dus dat zeg niets – loopt weer eens voorop. Onder aanvoering van buitenlandse coaches wordt daar al jarenlang de grens opgezocht. Ik verwacht dat binnen twee jaar in heel Nederland, ook op de amateurvelden, trainers met buiken als eenpersoons-zitelementen hetzelfde gedrag zullen gaan imiteren.
De grootste verandering: geen enkele trainer zit nog. In Nederland wordt het ook steeds erger. Ik vermoed dat het met profilering te maken heeft. Aan iedereen in het stadion laten zien dat je de grote architect bent. Zo dicht mogelijk met de neuzen van je schoenen tegen de kalklijnen van het officiële trainersvakje gaan staan en dan maar gillen en schreeuwen, veel handgebaren maken, je armen wanhopig omhoog doen en daarna het publiek op de tribune aankijken als iemand die niet weet hoe hij zonder mes een pizza eet.