Met nog ruim een maand transfermarkt te gaan, vliegen de miljoenenbedragen onstuimig in de rondte. Het moet raar lopen wil het record van Paul Pogba, 105 miljoen euro vorig jaar, niet gebroken worden. AS Monaco dat een bod van 120 miljoen van Real Madrid op Kylian Mbappé afslaat, Paris Saint-Germain dat 220 miljoen overheeft voor Neymar: het einde is nog lang niet in zicht.
We roepen al vijftien jaar dat de financiële grens is bereikt, maar in de praktijk blijkt dat nergens uit. Op het eerste gezicht zou je kunnen spreken van totale gekte. Maar vergis je niet in de commerciële waarde die dergelijke topspelers vertegenwoordigen. De topclubs zijn niet gek. Je kunt ze onderhand beter bedrijven noemen dan voetbalclubs. Bij grote aankopen wordt ingecalculeerd hoeveel is terug te verdienen aan merchandising en commerciële deals.
Vooral de Engelse clubs zijn meesters in het uitbaten van hun marktwaarde. Vorige week speelde Crystal Palace in Hong Kong een oefenwedstrijd tegen West Bromwich Albion. Dan heb je het niet over de Engelse top, maar het stadion was stijf uitverkocht. Het zegt alles over de marketingmachine achter de Premier League. Loop een huiskamer in China of Zuid-Korea binnen en gegarandeerd dat de televisie op Engels voetbal staat. Daarin loopt de Premier League ver voor op de andere toplanden.
Gerelateerde artikelen