Iedere eeuw krijgt de Wedstrijd van de Eeuw die hij verdient. De negentiende eeuw had Schotland – Engeland (1872), de twintigste had Italië – Brazilië (1982) en in de 21ste eeuw moeten we het voorlopig doen met ADO Den Haag – Excelsior van zondag 29 mei 2022.
Wedstrijden van de Eeuw kennen altijd een niet te voorspellen uitblinker. Soms is het een hond die het veld in rent, een scheidsrechter die een speler slaat of een keeper die zijn bril vergeten is. Er moet iets groots gebeuren, iets krankzinnigs, iets volslagen onverwachts – dus niet: dat een trosje jonge ADO-supporters zich niet kan beheersen.
Op zondag 29 mei 2022 kwam het onverwachte, niet geheel onverwacht, uit onverwachte hoek, te weten: uit de hoek van 140 graden ter hoogte van het kruis van de spijkerbroek van Jan Joost van Gangelen, de presentator die zijn benen net zo gretig spreidt als gokverslaafden hun kansen. Over Van Gangelen wordt wel eens gezegd dat wanneer hij een hond was geweest hij de hele dag zou kwispelen, maar ik zou willen vaststellen dat Jan Joost bewijst dat je helemaal geen staart nodig hebt om toch aan een stuk door te kwispelen. Het is een groot genoegen om hem aan het werk te zien, hij is de badmeester die we allemaal hadden willen hebben, de B&B-eigenaar die je om zes uur uit bed jaagt voor een lekker bosloopje, de hardste lacher bij de voorspelbaarste cabaretier. In een wereld vol onwelwillendheid en lichte tegenzin is Jan Joost van Gangelen de welwillendheid zelve. Een bord vers fruit wanneer je stiekem zin hebt in iets hartigs. De vriend die je spontaan helpt met verhuizen, drie zware kasten versleept, een muurtje saust en dan, als alles klaar is en iedereen uitgeteld, maar niet naar huis gaat.
Je zou hem wel iets kwalijk willen nemen, maar wat in vredesnaam? Die Van Gangelen deed de hele middag onverschrokken verslag uit de coulissen van de geschiedenis, vanaf de frontlinie in het Cars Jeans Stadion: hij vertaalde de half ingeslikte, half onbegrijpelijke zinnen van Marinus Dijkhuizen – 'Je moet niet animeren, nooit a'ren' – hield Hans Kraay jr. in toom en begaf zich na afloop tussen de dampende resten van wat een uur daarvoor een eerstedivisieclub was.