Als speler was ik natuurlijk al bekend met de krachten die Het Legioen van Feyenoord losmaakt in De Kuip. Afgelopen zondag heb ik dat in de overtreffende trap mogen meemaken. Als je tussen het publiek staat, midden in die orkaan van lawaai, als je de tribunes letterlijk voelt trillen en de emoties van dichtbij op de gezichten ziet; dat is nóg mooier dan wanneer je als voetballer op het veld staat. Ik heb nog nooit in mijn leven zó veel volwassenen zien huilen. Van geluk, van opluchting, van alle emoties die zich in de loop der jaren hadden opgebouwd.
Achttien jaar zonder landstitel heeft veel schade aangericht in het gevoelsleven van Feyenoord-fans. Gedold worden op de werkvloer en op social media is grappig bedoeld, maar dat soort dingen ging steeds meer vreten aan de hunkerende supporters. Geintjes die steeds sterker aanvoelden als vernederingen. In de aanloop naar de kampioenswedstrijd hoorde ik sommige mensen zeggen dat ze hun Facebook-account zouden opzeggen als het tegen Heracles zou misgaan. Ik sprak iemand die de hele week amper had geslapen, na de nederlaag bij Excelsior. Overal voelde je de diepgewortelde angst dat Feyenoord de titel alsnog zou ontglippen. De zeven dagen tussen de twee wedstrijden in, voelden als vier weken.
Ikzelf was voor de kampioenswedstrijd ervan overtuigd dat het goed zou gaan. Los van emoties ben ik puur naar de feiten gaan kijken. Dat Feyenoord dit seizoen in De Kuip nooit verloor. Dat niet Ajax of PSV, maar Heracles de laatste tegenstander was. Bovendien: in vrijwel alle eerdere gevallen waarin de belangrijkste kampioenskandidaat de titel op de laatste speeldag verspeelde, gebeurde dat in een uitduel. Zoals Feyenoord anderhalve week geleden over Excelsior struikelde. In eigen huis is alles anders, zeker in De Kuip. Je zag het meteen aan de manier waarop ze zondag begonnen. Het was een wedstrijd voor mannen, niet voor jongens. En de mannen stonden op. Met name Karim El Ahmadi, Eric Botteghin en Dirk Kuijt. Ze waren zichzelf weer. En dat was precies wat Feyenoord nodig had.
In de ontlading bij Dirk Kuijt zag ik alles terug waar Feyenoord voor staat
Alle jarenlang opgebouwde teleurstelling, onzekerheid en frustratie knalden zondag eruit in De Kuip. Met een ongekende explosie van vreugde en opluchting. De mooiste ontlading was na de snelle openingsgoal van Dirk Kuijt. Vanaf de tribunes steeg een oorverdovende oerkreet op, waarin supporters de opgekropte angst voor een slechte afloop van zich af wierpen. Dat geluid, en de intense gelaatsuitdrukkingen erbij; ik ga het me allemaal nog lang heugen. Net als de emoties bij mannen als Willem van Hanegem, Gerard Meijer en Jan Mastenbroek; echte Feyenoorders die het op hun eigen manier verwerkten.