Bij Barcelona zit een trainer die van Frenkie de Jong een soort Georginio Wijnaldum wil maken. Daar verbaas ik me al sinds het begin van het seizoen over. Kennelijk is de Nederlander zelf ook in het verhaal van zijn coach gaan geloven. Hij knikt begripvol wanneer een journalist over zijn scorend vermogen begint. Een verbeterpunt, beaamde hij onlangs in gesprek met Ziggo Sport. Na negentien competitieduels staat de teller op één competitiedoelpunt. Arturo Vidal begon slechts vier wedstrijden in de basis en is na Messi, Suárez en Griezmann de meest trefzekere speler van de ploeg. De Chileen scoorde liefst zes keer in La Liga.
Frenkie de Jong en Arturo Vidal kun je onmogelijk met elkaar vergelijken. Het zijn twee totaal verschillende voetballers. Wanneer je Vidal op de plek van Busquets zou neerzetten, zou dat op een ramp uitlopen. Toch gebeurt iets soortgelijks met De Jong. Hij moet deels een voetballer zijn die hij niet is. Hij vult de rol van linkermiddenvelder zo goed mogelijk in. Daar is op een paar kleinigheden na weinig op aan te merken.
Daar zit wel meteen het pijnpunt. Ik weet niet of het de bedoeling is dat Barcelona spelers moet kopen die dingen moeten doen waar anderen beter in zijn. Zeker als je het over bedragen hebt van 75 miljoen euro of meer.
Het transferbeleid van de Catalaanse club is een mysterie. Een grap. Soms denk ik dat het zoontje van een van de bestuursleden op zijn PlayStation de selectie samenstelt. Net als de omgang met talentvolle jeugdspelers een mysterie is. Riqui Puig hoort op z'n minst een kans te krijgen in het eerste elftal. Op de een of andere manier wordt hij volkomen genegeerd. Terwijl La Masía het DNA van de club heet te zijn. Lionel Messi verdoezelt al enkele jaren de warrige koers van de club.
