Gisteravond, zo rond half elf, dacht ik aan Johan Cruijff.
Ditmaal kwam het zo: in de wedstrijd Barcelona – Rayo Vallecano werd Frenkie de Jong na een uur gewisseld. De stand was op dat moment 0-1, Barcelona speelde een Aubaminabele wedstrijd en Frenkie de Jong verliet het veld aan de overkant van de dug-out.
Ver van trainers en wisselspelers viste hij zijn scheenbeschermers uit zijn kousen en smeet ze op de grond. Zijn gezicht was rood aangelopen, het soort rood dat ik me herinner van mijn mixed-dubbelpartner waarmee ik lang geleden oeverloze tenniswedstrijden speelde in de brandende zomerzon, wedstrijden die zij onnodig verlengde door de bal steeds opnieuw met trage topspinbogen in het achterveld te mikken.
Zo kleurloos als hij had gespeeld, zo rood werd zijn hoofd. 'Hij heeft duidelijk de pee in,' constateerde de commentator, terwijl Frenkie begon aan een woedende wandeling, die minuten in beslag nam.
Misschien kwam het omdat ik deze weken zoveel Cruijff tot me heb genomen dat ik me plots begon af te vragen of Frenkie de Jong in zwart-wit niet beter tot zijn recht zou komen
Schitterend, de pee in. Wordt te weinig gebruikt. Het voert je onmiddellijk naar een gerieflijke schaduwwereld waarin buitenspelers hun directe tegenstander in het ootje nemen, om hem vervolgens in de luren te leggen, waarin een VAR-beslissing ervoor zorgt dat de scheidsrechter de pisang is en bakzeil moet halen, waarin bij agressieve opstootjes (waarbij de rapen gaar zijn) de hele reutemeteut op de bon wordt geslingerd, om paal en perk te stellen. Scheldende toeschouwers zijn in die wereld van lotje getikt, en krijgen na video-analyse ongenadig op hun falie van de prinsemarij. In die wereld is Frenkie de Jong nog gewoon een jongen met een blonde kuif die na een wissel ongenadig de pee in heeft.