Het was zo’n lome zaterdagmiddag. Ik zat wat te zappen op tv. Tour de France, golf, voetbal. Ajax-Werder Bremen, da’s zo’n voorbereidingspotje waar je toch even naar gaat kijken. Ineens deed zich de verschrikkelijke situatie met Abdelhak Nouri voor, je zag en voelde de paniek bij iedereen. Van binnen voelde het ijskoud aan.
Ik heb Nouri voor het eerst live zien voetballen in Harkema, bij Nederland Onder-18 tegen Servië Onder-18. Hij was de beste, maar ook de kleinste speler van het veld. Stond-ie tegenover allemaal van die grote Balkanjongens. Dan moet je altijd vooruitdenken en slim zijn om jezelf te redden. Dat maakt Nouri fascinerend, hij kan een wedstrijd zó goed lezen. Ik ging er vorig seizoen ook echt voor zitten als Jong Ajax in de Jupiler League op tv was. Voor spelers als Frenkie de Jong en zeker Nouri blééf je kijken. Je was bang dat je iets miste, want dat soort jongens is altijd wel goed voor een hoogstandje. Tegelijkertijd zag je ook dat Nouri bij Jong Ajax niet op zijn plaats was. Je zat echt te wachten op zijn doorbraak bij Ajax. Of dat hij de kar zou gaan trekken bij een andere Eredivisie-club.
Bij alles wat er in de dagen daarna over de situatie van Nouri naar buiten kwam, moest ik vaak denken aan 2009 toen Robert Enke zelfmoord pleegde. Robert was bij Hannover 96 onze aanvoerder en echt een leidende persoonlijkheid in de kleedkamer. Zijn zelfverkozen afscheid had een enorme impact op het elftal, de begeleidingsstaf en eigenlijk de hele club. Er viel letterlijk iemand weg uit de kleedkamer en je moet niet onderschatten wat dat met een elftal doet. Bij Ajax heb je ook nog eens heel veel jonge gasten die jaren met Nouri hebben gespeeld en geleefd.