Hij had een lach op zijn gezicht, hij had een Sunderland-shirt aan en hij mocht een penalty nemen tegen de koploper van Engeland. Bradley Lowery was een jongetje van vijf zoals er zoveel jongetjes van vijf zijn. Een jongetje met grote, wilde dromen. Hij was supporter van Sunderland en hij had een favoriete speler. Hij wilde net zo worden als Jermain Defoe. Helaas was Bradley ook anders dan de meeste jongens en meisjes van vijf. Hij wist al veel te vroeg dat hij nooit Jermain Defoe zou kunnen worden.
Die dag in december mocht hij dus een penalty nemen voorafgaand aan de wedstrijd tussen Sunderland en Chelsea. Bradley had zijn sokken tot net onder zijn knieën opgetrokken, de handtekeningen van al zijn helden stonden op de voorkant van zijn shirt en op doel stond Asmir Begovic. De beelden zijn ontroerend omdat ze zo puur zijn. Je ziet een jongetje van vijf dat heel even vergeet dat hij verschrikkelijk ziek is. Van vijf meter schiet hij de bal met zijn linkervoet rechtdoor, terwijl Begovic voor de vorm de rechterhoek induikt. Het is geënsceneerd, maar dat geeft niet. De reactie erna is een moment dat je niet snel vergeet. Een breekbaar, maar dapper jongetje van wie de ogen twinkelen omdat hij zojuist heeft gescoord. Met twee vingers in de lucht is hij heel even Jermain Defoe. Weg van die verdomde rotziekte. Lachend, juichend, dromend.
In Match of the Day werd Bradleys goal afgelopen seizoen verkozen tot Doelpunt van de Maand december. Het is de vreugde van dat kleine mannetje die de levens van de mensen om hem heen heeft veranderd. Onder anderen dat van Defoe. Hij bekommerde zich om zijn nieuwe vriend, ging regelmatig bij hem op bezoek en nam hem in maart mee naar Wembley voor de interland van Engeland tegen Litouwen. Bradley mocht samen met zijn held het veld op. In mei was Defoe ook aanwezig bij zijn zesde en laatste verjaardag, een superheldenfeestje waar de spits niet kon ontbreken.
Gerelateerde artikelen