Het is de schuld van de scheids. Het is sowieso altijd de schuld van de scheids, en nu zeker, die kale kletsmajoor die parmantig naar het zijlijntje liep om zich er met behulp van tien herhalingen van te vergewissen dat De Ligt de bal, nou ja, wegsloeg met de backhand van een bejaarde dame.
Het is de schuld van De Ligt, want een rode kaart riskeren om een kans onschadelijk te maken, is de slechtste risicoafweging sinds Napoleon op 18 juni 1815 ter hoogte van Waterloo dacht: allez, we zien wel.
Het is de schuld van alle (ALLE) Oranjereclames, behalve die met Wesley Sneijder en TOTO, want die heeft ons als land sterker gemaakt.
Het is de schuld van de VAR, dat systeem dat ons een rode kaart in de maag splitste, en dat er de vorige keer dat we meededen nog helemaal niet bestond, zodat je eigenlijk niet van de Oranjejongens kan verwachten dat ze het ene toernooi achter de rug van de scheidsrechter hun nagels in het bovenbeen van de tegenstander kunnen slaan en ze dan zachtjes kunnen omdraaien tot het bloedt en dan, hup, zeven jaar later mag dat opeens allemaal niet meer.
Het is de schuld van Rafael & Pierre, die sfeersponzen in de nok van het stadion onder wiens kritische blik geen enkel team ooit beter is gaan voetballen.
Het is de schuld van iedereen met een juichcape.