De jonge Cristiano Ronaldo was een dribbelaar. De highlights in zijn haar gingen op en neer toen hij de arme John O'Shea van links naar rechts en van achter naar voren liet draaien. Niemand die op dat moment kon vermoeden dat hij een van de beste afmakers in de voetbalhistorie zou worden. Hij smolt zijn talent op een gegeven moment om in dadendrang.
De jonge Lionel Messi was een tovenaar. Ronaldinho voelde na één training dat hij niet langer de beste voetballer ter wereld was, heeft hij later eens gezegd. Tegen Albacete wipte hij de bal in de richting van de Argentijn. Met die assist voor Messi’s eerste goal, ruim vijftien jaar geleden alweer, droeg hij de macht over. Een tijdperk stond op punt van aanbreken.
We kunnen niet meer terug naar de eerste keer dat we Ronaldo en Messi zagen en wat we toen precies dachten. Vijftien jaar aan magische momenten, doelpunten, assists en overwinningen hebben die eerste indrukken ingekleurd tot een nieuwe waarheid. De dribbelaar Ronaldo werd een maniakale doelpuntenmaker. De tovenaar Messi een tovenaar-doelpuntenmaker.
Wiens prestatie is knapper? Die van Ibrahimovic (39) of Haaland (20)?
Erling Braut Haaland heeft in principe niets met Ronaldo en Messi te maken. De Noor is geen dribbelaar en hij is geen tovenaar. Toch moest ik aan ze denken toen ik de spits van Borussia Dortmund dinsdag zag scoren tegen Club Brugge. Ik dacht aan de jonge Messi en de jonge Ronaldo en vroeg me af wat die twee ertoe heeft gedreven vijftien jaar lang zoveel van zichzelf te eisen. Ik keek naar de jonge Haaland en zijn doelpuntendrift. Hoe zou je die moeten omschrijven? Hoe praten we over tien jaar over hem?