Quilindschy Hartman deed in de wedstrijd tegen Frankrijk eigenlijk alles goed, maar dit is een gerenommeerd voetbaltijdschrift en het voelt nu al als een wat te luie constatering. Daarom hier een tip voor Hartman: volgende keer tijdens het volkslied een kruiswoordraadsel oplossen of hardop sprekend in zijn telefoon een patatje oorlog bestellen. In ieder geval nooit hardop meezingen.
Ook gewoon kauwgom blijven kauwen, maar bouw dat uit. Wachten tot de camera langs je gezicht zwiert en dan een grote roze bal blazen en lek laten prikken door het jongetje of meisje vlak voor je. In de kern komt mijn advies hierop neer: ontheilig zo provocatief mogelijk dat hysterische volksliedmoment. Juist nu, zou ik zeggen.
Eerst voelde ik diepe schaamte toen het volkslied werd ingezet. Het zou mooi zijn geweest als Oranje ervoor had gekozen om nu eens niet mee te zingen. Zou fijn zijn geweest, als de aanvoerder en liefdesapostel Virgil van Dijk zijn teamgenoten ervan had weten te overtuigen dat er geen slechter moment denkbaar was dan nu, om uit volle borst een volkslied te zingen. Er razen minimaal twee oorlogen over het noordelijk halfrond. Tijdens het volkslied stierven er minimaal twintig mensen en dan met een rechte rug hardop zingen dat je eeuwige trouw belooft aan het land waar je toevallig uit je moeder bent gevallen, dat is welbeschouwd een wat vreemd signaal.
Het gedrag van Wout Weghorst, met aderen als kabeltouw in zijn nek tijdens het meeschreeuwen van het Wilhelmus, heeft een onherroepelijke, zeer welkome tegenbeweging opgeroepen
Het moet maar eens uit zijn met die wezenloze minuutjes stilte en meteen daarna weer heel hard juichen. Ik verkeer niet in de veronderstelling dat Quilindschy Hartman tijdens het volkslied Israëliërs of de Palestijnen een hart onder de riem wilde steken door kauwend op een pakje Bubbalicious Cherry Mouth Explosion provocatief te zwijgen in plaats van te zingen, maar ik ben er wel van overtuigd dat hij het niet zomaar vergat.
