Een week geleden zat ik in de Haarlemse popzaal Het Patronaat met allebei mijn handen omhoog. Ik zwaaide ze heen en weer op een doordenderend ritme. Samen met alle mensen in de zaal zong ik de volgende tekst: ‘Mijn naam is Tina. Tina Trucker.’ Zo heet ik helemaal niet. Tina zelf stond een meter bij mij vandaan. Haar tweede liedje kondigde ze aan als ‘iets heel anders’. Het was in het Spaans en ging over de zon. Wij zongen allemaal het woord playa met haar mee.
Zo gaat het vaak tijdens voetbalavonden in het land. Er moet worden gelachen. Ikzelf las een aangrijpend hoofdstuk voor uit de nog te verschijnen autobiografie van Gertjan Verbeek (Oud en Tiek), waarin hij gedetailleerd vertelt over de verschillende blokhutten die hij heeft gebouwd en na welk ontslag hij die woedend in elkaar heeft staan trappen. Vlak na mij sloot Wolter Kroes de avond af. In het echt leek hij nog kleiner.