Afgelopen zondag werd er afscheid genomen. In hun eigen stadion werden PEC Zwolle-trainer Ron Jans en Heracles Almelo-voorzitter Jan Smit bedankt voor van-alles-en-nog-wat. Beide mannen ontroerden enorm, omdat tijdens hun afscheid zo prachtig duidelijk werd waarom zij zo populair zijn.
Laat ik beginnen met Jan Smit. Ik heb deze vriendelijke Nosferatu ooit enkele minuten gesproken, toen hij te gast was in het programma Pauw. Ik was net klaar bij De Wereld Draait Door en liep in de bar Jan Smit tegen het lijf. Eerst kon ik geen woord uitbrengen. Jan Smit is ongelofelijk veel Jan Smit. Alleen zijn hoofd is al zo groot als mijn kinderkamer. Mijn eigen hoofd kwam net boven zijn broekriem uit. Zijn gezicht fascineerde mij. In de filmwereld zouden ze dit een karakteristieke kop noemen. Jan Smit kun je volkomen geloofwaardig laten meespelen in een film over de Middeleeuwen.
Laat Jan Smit in een bruin gewaad langs een kasteel lopen en je zit gevoelsmatig meteen in 1346 na Christus. Jan Smit ziet er eigenlijk altijd uit alsof hij in de verkeerde tijd terecht is gekomen. Hij draagt dan wel een kostuum, maar als je hem ziet, denk je meteen een monnikenpij of een blauwe tuinbroek om hem heen. Zou ik ooit een film maken over het ontstaan van de mens: hoofdrol voor Jan Smit.