VI Rebound: Medelijden als ik naar Gertjan kijk

Vanochtend stond ik bij de bushalte en deed ik maar weer eens mijn Gertjan Verbeek Experiment. Ik zei tegen de man naast mij: ‘U stinkt. Naar lelijk mens! Ik zou graag willen dat u een speciale stink-bus neemt voor lelijke mensen. Ik zie aan u dat u niets kunt. Waarom staat u hier dan? Omdat u nergens zin in hebt. U wacht op de bus, maar niemand wacht op u. Leg u daarbij neer.’ De man protesteerde. Hij had een vrouw, twee kinderen en vele vrienden. Of ik mijn excuses wilde aanbieden. Daarop zei ik: ‘Nee, want ik ben authentiek’.

Dat is wat Gertjan Verbeek nu al jaren doet. Iedereen die hem maar ook durft aan te kijken authentiek verbaal attaqueren. Het was een tijdje vermakelijk, deze sociaal gemankeerde houtenhuttenbouwer steeds maar weer aan te zien vallen op alles wat tegen hem spreekt, maar inmiddels begint Verbeeks gedrag mij zorgen te baren. Hij lijkt dit jaar volkomen losgezongen van iedere realiteit.

En die realiteit liegt er niet om. Dramatische resultaten in Duitsland, dramatische resultaten bij FC Twente, ruzies met welke journalist dan ook, zijn norse, ongegeneerde aanwezigheid in talkshows en zijn tirades als ook maar één iemand hem aanspreekt op zijn werk. Een baan die hij de laatste jaren aantoonbaar belabberd uitvoert.

Normaal gesproken, in ieder ander bedrijf, voer je dan een functioneringsgesprek met zo’n medewerker. Je zegt: ‘Robbie, je laat al een jaar lang alle potten augurken van de lopende band donderen, je draait de deksels er verkeerd op en je doet rauw varkensvlees in vegetarische maaltijden. Is er iets? Kunnen we wat voor je doen, zodat je wat beter gaat functioneren?’