Een dag voor de wedstrijd verzamelden de spelers van Bayern München zich in een kring. Thomas Tuchel had hen bijeengeroepen om uit te leggen hoe bijzonder het was dat ze in zo'n fantastisch stadion mochten voetballen. Op de beelden zag je hem om zich heen kijken. We weten wat hij zei omdat hij dat daarna vertelde. Tuchel wilde zijn spelers eraan herinneren dat ze als jongetjes droomden van finales en imposante voetbaltempels. Hij moedigde hen aan om het kind in henzelf weer naar boven te halen, zo legde hij uit. Het was de boodschap van een leraar die uit boeken heeft geleerd hoe je groepen moet motiveren.
Maar toen het spannend werd, toen de finale lonkte met nog tien minuten te gaan, vergat hij het kind in zichzelf. In plaats daarvan werd hij een angstige verkeersagent die het overzicht verloor en wisselingen doorvoerde om te laten zien hoe grote trainers een wedstrijd dood kunnen maken. Hij wilde controle.