VI volgt de Oranjevrouwen in hun jacht op goud kriskras door Frankrijk. Het is gelukt om van startplaats Le Havre tot finalestad Lyon te komen. Oranje zit gewoon bij de beste vier van de wereld.
Donderdag 27 juni
'Dominer n’est pas gagner'
Onze Franse collega knikt goedkeurend. Al ver voor de wedstrijd tegen Japan was hij begonnen over Johan Cruijff, Ajax en wat al niet meer. Daarna volgde een college over hoe je wereldkampioen moet worden. En vooral waarom Nederlandse ploegen dat nooit worden. Altijd maar willen domineren voor de bühne. Balbezit, blijven aanvallen bij een voorsprong, het publiek willen vermaken. Lang geleden waren ze hier ook zo, volgens hem. Niet om lullig te doen, maar een peut naive. ‘Dominer n’est pas gagner’, zegt hij.
En zie nu, daar gaan de dominante Japanners met gebogen hoofd van het veld. De laatste weken zijn we al vaker aangesproken door Canadezen, Engelsen en Amerikanen. Of het echt klopt dat Oranje zo onder vuur ligt in eigen land vanwege het spel. Ook hier in Frankrijk is de discrepantie tussen de prestaties en de waardering prachtig om te zien. We wanen ons weer in Zuid-Afrika 2010, waar de discussies rond de zilveren equipe van Bert van Marwijk avond na avond doorgingen. Romantici versus realisten. De mannen speelden daar afschuwelijk voetbal met een dubbele grendel voor de defensie, maar werden bijna wereldkampioen. Hier houdt het voetbal ook niet over, maar staat Oranje – inclusief EK – op tien gewonnen toernooiduels op rij. Dat is geen geluk.
Na de benauwde 2-1 tegen Japan komen de vrouwen met rode konen en glimmende ogen van het veld, en daar staan wij dan met iets van veertig Nederlandse journalisten te wachten. Links van ons krijgt de ineens zo bekritiseerde Sherida Spitse direct geen vraag maar een constatering op zich afgevuurd: ‘Dit moet echt beter natuurlijk.’ Rechts staat VI-collega Marco Timmer Jackie Groenen uit te leggen dat ze helemaal verkeerd stond in de tweede helft. ‘Heb je dat zelf dan niet door?’
Zo euforisch als de speelsters zijn, zo benepen voelen de volgers zich. Zo voelt een Duitser zich dus. Want onder luid boegeroep van de Franse toeschouwers verlaat Oranje het veld. We hebben bijna te doen met Japan. Die mooie ploeg laat na de rust voetbal liet zien zoals voetbal is bedoeld. Ragfijne combinaties, subtiele steekballetjes en voor het eerst een ploeg die wil domineren. ‘Het was een geweldige eerste helft van onze kant’, stelt bondscoach Sarina Wiegman.’ En ze heeft gelijk. Na de 1-0 van Lieke Martens lijkt de 2-0 dichterbij dan de 1-1. Totdat Dominique Bloodworth voor de zoveelste keer laat zien dat ze echt geen verdedigster is. Een belachelijke, nonchalante bal is de opmaat voor de 1-1 en drie kwartier gedwongen Japanse les. De tweede helft is een marteling voor alles wat Oranje is. ‘Steeds als ik naar de klok keek, dacht ik: Zo lang nog?’, kreunt Groenen. ‘Volgens mij liepen er twintig Japannertjes op het veld’, steunt Vivianne Miedema.